Ben Caplan – Birds With Broken Wings

Ruim drie jaar geleden werd ik aangenaam verrast door In The Time Of The Great Remembering, het debuutalbum van de Canadese Ben Caplan en zijn Casual Smokers. Het was een van de leukste albums dat ik dat jaar hoorde. Bij album nummer twee, Birds With Broken Wings, is dat precies zo. Caplan is inmiddels 28 jaar maar is nog altijd ruig bebaard en oogt dertig jaar ouder. Muzikaal gooit hij wederom alle stijlen heel smaakvol door elkaar. Klezmer meets zigeunermuziek is de beschrijving die de lading het meest dekt. Dat is goed te horen in bijvoorbeeld “Birds With Broken Wings” en “I Got Me A Woman” waarop ik me een stampvolle en meedeinende kroeg voorstel. “Ride On” en “40 Days & 40 Nights” hebben nog het meest van een ‘gewone’ popsong in zich. Met een flinke scheut folk, dat wel. Het bruist, broeit en stampt bij Ben Caplan. Muzikaal, maar ook vocaal want wat een stem heeft deze man. Donkerbruin en raspend wat doet vermoeden dat daar sloten sterke drank en bergen sigaretten aan ten grondslag liggen. Hij kan daar de kroeg mee op zijn kop zetten maar je ook geboeid houden met wat rustigere songs zoals de dreigende murder-ballad “Devil Town” en ballads “Belly Of The Worm” en “Lover’s Waltz” waarin Caplan op zijn geheel eigen wijze aan het croonen is. Treffend is ook de hoes waarop Caplan op een rots staat en uitkijkt over een woeste zee. Kalm en beheerst, alsof hij deze kolkende watermassa compleet de baas is. Zo is het ook op Birds With Broken Wings. Het is een prettig allegaartje van allerlei stijlen die Caplan compleet naar zich toe trekt met zijn sterke en mooie donkere stem. Als ik dit stukje zo eens nalees besef ik dat deze recensie veel overeenkomsten heeft met wat ik over Caplans eerste album schreef. Dat komt doordat dit album, net als het eerste, geen moment inkakt of teleurstelt. De muziek is weerbarstig en druk maar Caplan weet deze chaos ten tweede male om te zetten in ijzersterke songs.

mij=Coalition