Waarom nu pas een recensie over een album uit juli? Uit frustratie, denk ik. Ik, Chems-fan, had dit album keurig op de releasedatum gekocht op cd (11 tracks) en had er zelfs op feestjes al tracks van gedj’ed (“Reflexion”) om er vervolgens via illegale downloadsites achter te komen dat er intussen een versie met 15 tracks was verschenen waar nota bene een langere versie van “Reflexion” op stond. Als je je fans naar Spotify wil drijven moet je het zó doen hoor… en vandaar ook mijn Spotify-experiment in oktober dit jaar, maar ik vind €10 per maand gewoon teveel als ik dan toch nog illegaal moet gaan downloaden om goede tracks te kunnen hergebruiken in dj-sets.
Goed. Grrrr. Dan het album zelf. Het artwork is gebaseerd op een stofontwerp uit 1843, staat in het boekje. En ook de songs zijn weer kruisbestuivingen en pogingen om iets nieuws te maken van iets ouds, waarmee ook de titel is verklaard. St. Vincent, Alela Diane, Stephanie Dosen en Beck doen mee, en natuurlijk Q-Tip (ja, die van “Galvanize”). Veel synthesizers, zoals in “Under Neon Lights” en “Reflexion” klinken onmiskenbaar als de Chemical Brothers, en het zijn dit soort momenten waarop ik superblij ben dat ze voor het eerst in vijf jaar weer nieuw werk afleveren en gewoon doorgaan op de (wel wat saaie) Further-weg, in plaats van voorspelbaar met de EDM-hype proberen mee te waaien. Single “Go” is ook wel aardig, mij wel wat te simpel. Er zitten echter ook (weer) wat tracks tussen die gewoon tegenvallen. Alle opbouw in “EML Ritual” werkt toe naar een weinig euforisch acidmotiefje. Vorige week schreef ik iets over de aanstekelijkheid van slechte Coldplay-muziek; het is nou juist de droogheid van goed gemaakte Chemical Brothers-nummers die dit album de das omdoet. Elk Chems-album bevat psychedelica, maar dit is een joint die niet genoeg aanslaat. New Order was nog zo’n band die dit jaar met een opmerkelijk leuke plaat kwam. Ed Simons is New Order-fan, ik hoop dat hij er wat van opsteekt. “Just Bang” is namelijk een van de saaiste technotracks die de Brothers ooit hebben gemaakt. “Taste of Honey” sleept zich ook al zo voort. Colin Stetson weet met zijn diepzeesax van “Radiate” halverwege een dreigend drone-epos te maken, maar daar blijft het bij. Op allerlei manieren had er gewoon wat meer verrassing ingezeten.
mij=Astralwerks