Coldplay – A Head Full of Dreams

“It was a long and dark december, from the rooftops I remember…” Nee, de tijden van “Violet Hill” zijn voorbij en al in 2005 riep iedereen dat Coldplay zijn talent aan het vergooien was. Het ambient-achtige breakup-album Ghost Stories uit 2014 vond ik saai, maar deed ondanks veel marketing ook geen overduidelijke poging tot een hit, en dat vond ik er dan wel weer oprecht aan. Er verscheen trouwens ook nog een instrumentale versie van, die daardoor een Jon Hopkins/Brian Eno-achtige sound kreeg. Met A Head Full of Dreams – je ziet het al aan de cover – zijn we weer terug in het gezichtsloze, happy-go-lucky Mylo Xyloto-land. Wie die plaat leuk vond, zal weer tevreden zijn. De tien liedjes – ik tel twee interludes niet mee en één ‘verborgen’ liedje wel – zitten vol met meezingbare wohohoo-koortjes, het is verplicht Kensington-huiswerk, je kunt er geen vlieg mee kwaad doen. Her en der doen wat celebs mee, goed voor de free publicity, dit keer gelukkig muzikaal niet te opvallend. Rocksongs zitten er niet echt tussen, maar oudere Coldplay-fans mogen “Amazing Day” checken. De productie van o.a. Stargate en Avicii (alle liner notes hier) op de overige tracks klinkt vooral poppy. Het is knap hoe “X Marks The Spot” met zijn hiphopsound toch enigszins in Coldplay-sferen blijft, al kun je het ook niet even bezield noemen. Waar het Parool slechts één ster voor dit album uitdeelt en Stereogum het een parodie op een Coldplay-album noemt, doen we hier gelukkig nog steeds niet aan sterren. De magie waar Chris Martin zoveel in zijn lyrics over rept is vooral dat hij en zijn team (nog steeds) zoveel catchy geluidjes tevoorschijn weten te toveren. Let eens op de potten en pannen in single “Adventures of a Lifetime”. Zolang ik vrolijk word van zulke details, mag Chris Martin de grootste popdraken blijven uitbrengen.

mij=Parlophone / Warner