Mijn dochter van tien jaar heeft een uitgesproken muzikale voorkeur. Ze weet heel goed wat ze leuk vindt maar ook wat ze niet leuk vindt. Toen zij de 28-jarige Australische Courtney Barnett voor het eerst op de radio hoorde was haar commentaar niet mis te verstaan. ‘Wat is dit voor een saai geneuzel, mag dit als-je-blieft uit?’ Het was het nummer “Dead Fox” en in eerste instantie was ik het wel met haar eens. Barnett praat/zingt op monotone toon en de gruizige gitaarsound doet nog het meest aan grunge denken. Maar toen ik wat later “Elevator Operator” hoorde, best wel een melodieus liedje, was ik er niet zo zeker meer van dat dit geneuzel is. “Pedestrian At Best” met het onweerstaanbare refrein boeide mij meteen. Wat een goed en catchy liedje! Bij nadere beluistering blijken alle elf liedjes op haar debuutalbum Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit helemaal niet zo oppervlakkig te zijn als dat ze in eerste instantie lijken. Helemaal niet wanneer je de teksten erbij pakt. Die zijn op haar website te lezen en ik raad je echt aan dat te doen, het zijn elf kleine verhaaltjes waarin Barnett het dagelijks leven zoals iedereen dat meemaakt op bijzondere wijze omschrijft. Zoals het kopen van een huis in het prachtige “Depreston”, het proberen indruk op iemand te maken die baantjes naast je trekt in een zwembad in het grappige “Aqua Profundo!”, de big business in de voedselindustrie in het scherpe “Dead Fox” of het twijfelen om wel of niet uit te gaan in het heerlijke “Nobody Really Cares If You Go To The Party”. Barnett weet zelfs iets doodgewoons als de afweging om het gras wel of niet te maaien prachtig te verwoorden in “Small Poppies”: ‘I stare at the lawn it’s Wednesday morning, it needs a cut but I’ll leave it growing. All different sizes and all shades of green, slashing it down just seems kinda mean’. De kracht van dit album is dat Barnett voor iedereen herkenbare situaties heel treffend en beeldend omschrijft. Ze schuwt daarbij niet te benoemen dat ze het zelf ook niet allemaal goed weet met alle angsten maar ook zelfspot die daarbij komt kijken en weet het te vangen in pakkende liedjes die krachtig rocken maar veel melodieuzer zijn dan ze in eerste instantie lijken. De titel Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit had niet treffender kunnen zijn en krijgt van mij de prijs voor mooiste albumtitel van het jaar. Hoe knap is het dat Courtney Barnett de tragiek en het onzekere van alledag zo mooi weet te verwoorden dat iedereen zich er in zou kunnen herkennen. Het album heeft me langzaam veroverd maar is zo langzamerhand uitgegroeid tot een van mijn favorieten van dit jaar.
mij=Milk!