John Grant – Grey Tickles, Black Pressure

Deze mooie plaat heb ik even moeten laten liggen. Na de aanslagen in Parijs vond ik het artwork met een bebloede John Grant even te morbide. En zo zijn er nog wel wat dingetjes met dit album. Ik ben groot fan van John (ex-The Czars) vanwege zijn mooie diepe stem en hippe persoonlijkheid (zoveel coole referenties!) en ik vind het een verrijking dat hij er zowel sleazy indierock (“Down Here”), ouderwetse chansons als electronische liedjes mee maakt. Hij is een soort interessantere Morrissey, zeg maar, en hoeft niet eens zóveel te doen om een positieve recensie van mij te scoren. Toch schuurt het al in track één, een muziekloze intro, waar twee teksten tegelijkertijd worden opgelezen. Het halve album lang gaan de raadselachtige teksten nogal diep, ze wekken althans die indruk, en ze maken de bijbehorende muziek soms onnodig complex. Het schitterend zwelgende titelnummer “Grey Tickles, Black Pressure” had dezelfde impact kunnen hebben als Rufus Wainwrights verpletterende anti-homofobie-anthem “Going to a Town”, waarbij ik tegenwoordig meestal binnen vijf seconden volschiet. Maar ja, bedenk er dan geen tekst over ziektes en placebo-effect bij. Ik vraag me af of John een moeilijke tijd gehad heeft. Volgens het persbericht is ‘grey tickles’ de IJslandse naam voor een midlife-crisis en ‘black pressure’ Turks voor nachtmerrie, dus dat zou wel kunnen kloppen. Een concrete aanwijzing is de tekst van het best optimistische, Beck-achtige “Voodoo Doll”, waarin hij probeert depressieve luisteraars te genezen. De beste momenten op Grey Tickles, Black Pressure vinden plaats zo gauw er strijkers bij Johns muziek komen kijken, zoals in “Global Warming”, “No More Tangles” of “Geraldine”. Dan wordt het weer meteen zo intens en hartverwarmend als op zijn vroegere platen. Minder is de verlepte disco in “Disappointing”; die heeft John eerder aanstekelijker gemaakt, en deze song bewijst gek genoeg voor mij vooral dat Neil Hannon (The Divine Comedy) er goed aan gedaan heeft om dit pad niet te gaan bewandelen. Maar ach, juist dit soort experimenten zijn wat Grant zo boeiend houdt als artiest.

mij=Showpony / Blue Mountain / Bella Union / PIAS