Het is een feestjaar dit jaar in Groningen. Dertig jaar Noorderslag, twintig jaar Eurosonic en ook al verdomd lang File Under op Eurosonic Noorderslag. In eerste instantie met Assen, File Underfotograaf Klaas, als uitvalbasis en de laatste jaren werken vanuit het illustere Pension WeedeBee. Pension WeedeBee is een verzamelplaats van muziekjournalisten en festivalvrijwilligers en een grote uitwisselplek van tips en trucs voor het festival en Groningen. En de nodige sterke verhalen natuurlijk. Zo kan het zijn dat je programma volledig omgegooid wordt, door enthousiasme van je pensiongenoten. Want zoals eerder gezegd, Eurosonic Noorderslag is vooral om je te laten verrassen.
Promise and the Monster is zo’n bandje. Donkere folk uit Zweden. Promise and the Monster is het project van Billie Lindahl. Ze doet in zang en gitaarspel, in de verte soms wat aan een Heather Nova denken, maar dan een donkere variant. De rest van haar band deelt een drumstel en wat spaarzame elektronica, elektrische gitaar en een dwarsfluit. Alles wordt mooi klein gehouden, maar Lindahl is geen podiumbeest en de band klinkt wat valsig, zo af en toe. Promise and the Monster klinkt vooralsnog meer als een studioproject, dan als een liveband. Daar waar Promise and the Monster het klein houdt, doet het Ierse Pleasure Beach het tegenovergestelde. Dreampop noemen ze het zelf, maar je mag het gerust dreampowerpop noemen. Grote gebaren, koortjes, fijne nummers met een goede hook en ze weten een feestje te bouwen op het podium. De bezetting, drie vrouwen en twee mannen, allen gezegend met een goede stem, helpt ook mee.
Muzikant zijn is geen beroep, het is een manier van leven. En, wat er ook aan de hand is, altijd optreden. Zo ook Nikki Louder. Ja u ziet het, ook in Slovenië houden ze van woordgrapjes. De bassist is geblesseerd en speelt zitten op een stoel. Dat beperkt de ruimte van rest van de band en die hebben ze wel nodig. Want Nikki Louder maakt degelijke noise en vooral de drummer, namen van bandleden zijn onvindbaar voor deze band, is een menselijke heimachine en drijft naar een hoger plan. De eerste band die te binnen schiet is And So I Watch You From Afar, maar Nikki Louder maakt vergelijkbare herrie met veel minder middelen. Fijne band en eindelijk eens wat goeds uit de focuslanden.
Een ieder die wel eens op Eurosonic geweest is, die klaagt over hetzelfde fenomeen. De rijen. Doordat teveel mensen tegelijk op dezelfde plek willen zijn en de zalen dat niet aankunnen. Dat men vervolgens achter in de zaal de doorstroom blokkeert, dat helpt ook niet mee. Daar zult u ons dit jaar niet over horen, want we proberen te anticiperen. Zoals door te zorgen dat we er op tijd zijn. Maar die ene keer dat we dat doen, valt het niet mee met het bandje. When ‘Airy Met Fairy is het bandje, maar wij mogen WAMF zeggen van zangeres Thorunn Egilsdottir. Inderdaad, uit IJsland. De rest van de band komt uit Luxemburg. Men ronkt redelijk pretentieus over een kruising van Kate Bush en Moloko en over een samenwerking met filmmakers, maar de beelden zijn er niet en die eerder genoemde namen zijn veel te grote schoenen voor WAMF. Het rammelt aan alle kanten en Egilsdottir is niet de beste zangeres. De volgende keer toch maar weer in de rij gaan staan. Het Nederlandse NNENN zit in hetzelfde genre, maar toont al meer ballen en is daardoor met gemak veel beter.
Het focusland van dit jaar was dus Centraal oost Europa, maar het focusland van deze avond lijkt Ierland te wezen. Verspreid over de avond spelen en een hoop jonge Ierse bandjes. ZoalsThe Academic. Jonge gastjes, beetje branie en een paar goede anthems. Twee broers, twee vrienden, een gruizig bandgeluid dat lijkt op een lichte variant van The Stereophonics. Ze moeten nog wat kilometers maken, maar zijn eigenlijk catchy genoem om zomaar een festivalhit te kunnen wezen. Soms is het allemaal net niet wat het lijkt. Met Graham Candy bijvoorbeeld. Als Graham achter een scherm staat te spelen, dan zouden we zomaar kunnen verwachten dat we te maken hebben met een Adele-achtige verschijning met dito muziek. Graham’s stem is hoog, vrouwelijk en expressief en dat is meer bands opgevallen, want hij wordt regelmatig gevraagd voor projectjes. Solo brengt hij dus r&b-achtige pop, die dus vooral door zijn bijzondere stem naar een hoger plan getild wordt. Het werkt ook de andere kant op, want met zijn pet en baard zou het zomaar kunnen wezen dat hij voor kort nog op straat stond te spelen. Het is een bijzondere combinatie van beeld en geluid. Van And The Golden Choir, het project van de Duitser Tobias Siebert pakken we alleen het slot mee. Ook Siebert heeft een bijzondere stem, maar wat And The Golden Choir bijzonder maakt, is dat Siebert live mee speelt en zingt met zijn eigen plaat. De backing staat op vinyl, die netjes opgezet wordt door Siebert en daaroverheen brengt hij zijn droomfolk. Het is een bijzonder gezicht en het werkt wonderbaarlijk goed.
Tijdelijk focusland was dus Ierland, want The Young Folk is het derde bandje van de avond dat daar vandaan komt. En ze kennen elkaar allemaal goed, want The Young Folk noemt Pleasure Beach en The Academic als bandjes die ze zelf graag zagen, als ze niet hoeven te spelen. The Young Folk heeft ongetwijfeld eens naar Mumford and Sons geluisterd, maar geeft een fijne draai aan de alternatieve folk. Er zit een betere popfeel in, maar zeweten net op tijd een twist aan te brengen in de muziek, waardoor het allemaal niet te gemakkelijk wordt. De toevoeging van een trombonist aan het geluid is een fijne. The Young Folk zou niet misstaan op de wat kleinere en intieme festivals als een Haldern Pop.
It it Anita zult u daar niet vinden. Deze Walen tappen uit hetzelfde vaatje als de Gentenaren van The K. en maken riffgedreven noise. De opstelling is bijzonder, de band staat dwars op het podium en kijken elkaar aan en net zoals The K. besluit It It Anita aan het eind van het optreden om het drumstel vast af te breken en in de zaal weer op te bouwen. Een van de gitaristen heeft dan zijn gitaar al afgegeven aan iemand in het publiek, om zelf bier te gaan halen. Rock’n roll!. Als het afgelopen is, is het afgelopen en als we meer willen, dan moeten we de cd maar kopen. We laten de avond afsluiten door Kontinuum, een IJslands rockcollectief.Stevige rock, shoegaze en zo af en toe brute metal. De band lijkt overdonderd te zijn, door een volle Vera en oogt wat statisch. Pas als aan het eind van het optreden de band ook wat postrockinvloeden toelaat in het optreden wordt het echt interessant. Maar dan zijn we helaas al bijna aan het eind van de avond. De helft zit erop en eindelijk blijkt er ook goede muziek uit de focuslanden te komen…