De legendarische status van Love, met name onder musici en platenverkopers, is natuurlijk volkomen terecht. Toch was Love in haar toptijd geen heel erg succesvolle band. De spillen van de band, Arthur Lee en Bryan MacLean, schreven en zongen een aantal tijdloze klassiekers bij elkaar maar hun label was zo druk met het overweldigende (en terechte) succes van The Doors dat het promoten van Love een beetje achter bleef. De overdadige voorkeur voor verdovende middelen van de diverse bandleden was daarnaast ook net iets desastreuzer dan bij vele tijdgenoten. Evengoed blijven de albums Da Capo en Forever Changes platen die ieder zichzelf respecterende muziekliefhebber toch wel in de kast heeft staan en songs als het vaak gecoverde “Alone Again Or”, “Signed DC” en “She Comes in Colors” horen tot het beste wat de populaire muziek ooit voortgebracht heeft. Nadat Bryan MacLean Love verliet zette Arthur Lee de band ,met steeds wisselende bandleden, voort. Dat gaf de fans nog één prachtplaat, Four Sail met het onwaarschijnlijk mooie “Always See Your Face”, maar verder vooral een paar inconsistente platen. Uiteindelijk verdween Lee een heel decennium, keerde medio jaren negentig terug toen zijn legendarische status hem nieuwe podia bood, moest toen de bak in na een paar overtredingen op wapen- en drugsbezit, kwam vrij en toerde weer verder tot hij aan leukemie overleed in 2006. Het album Reel to Real stamt uit 1974 en is pas nu, decennia later, voor het eerst heruitgebracht op cd. En hoewel ik een overtuigd fan ben van Love’s jaren zestig output had ik eerlijk is eerlijk deze plaat nog nooit gehoord. Heb ik veel gemist dan? Ja en nee. De plaat is vooral erg wisselvallig. Lee is een prima songschrijver, zanger en gitarist maar het materiaal is gewoon niet bijzonder genoeg. De eerste track, “Time Is Like a River” is een heerlijke funkrockstamper die meer aan Sly Stone doet denken dan aan Love zelf maar wel bewijst dat Lee ook in 1974 nog heel erg lekker voor de dag kon komen. Die funky aanpak komt regelmatig terug maar is me soms veel te freaky zoals in “Which Witch is Which”. Later op het album verzand “Busted Feet” tot een soort Lenny Kravitz-funkrock avant la lettre (en nee, dat bedoel ik zeker niet als compliment). Afsluiter “Everybody’s Gotta Live” is een heerlijke akoestische meezinger met een sixtiesfeel die op de rest van het album node gemist word. Ook de bluesrock van “Stop the Music” is niet te versmaden. Voor Love-adepten is Reel to Real een verplichte aanschaf, ook door de leuke extra’s op de cd (demo’s, alternatieve mixen) maar toch geeft dit album maar heel zelden aan waarom wijlen Arthur Lee zo’n legendarische muzikant is.
mij = High Moon Records
door: Vonx
File: Love – Reel to Real
File Under: Mixed Bag
File Video: [Time is Like a River]]