Welgeteld één rustpunt kent Lost Dream, Cool Fire, de debuutplaat van de angry young men van Monster Youth. “Boredom Of Life” klinkt als een zware knipoog naar “1969” van The Stooges, met een zelfde soort scherp gitaargeluid en een zelfde soort bijna vertraagd ritme. De teen angst van de jonge Iggy Pop klinkt ver weg, maar het is het soort track dat beklijft. De andere acht nummers van het kwartet uit Sint-Niklaas, België, zetten een tandje hoger in. Rammelende garagerock, psychedelica, poppy intermezzi (“Long Way To Go”) en opgefokte punkherrie (“Lost Dream, Cool Fire”), allemaal in de rudimentaire driehoek tussen Pixies, freakbeat uit de tweede helft van de jaren zestig en The Replacements. En hoever de hoeken van deze driehoek ook uit elkaar lijken te liggen, Monster Youth smeedt ze tot een overtuigend amalgaam. Bij elk nummer buitelen de associaties over elkaar, zonder dat je precies de vinger op de inspiratie kunt leggen (“Boredom Of Life” is wat dat betreft een uitzondering en afsluiter “Life’s Too Short (Like The Weekend)” lijkt de missing link tussen Jesus & Mary Chain en Steve Earle te zijn). Het is dat Lost Dream, Cool Fire nog net van 2015 is, anders was het de eerste plaat van 2016 dat het predicaat jaarlijstjesvoer meekreeg.
door: DubbelMono
mij=Fons / NEWS
File: Monster Youth – Lost Dream, Cool Fire
File Under: Jaarlijstjesvoer buiten mededinging
[spotifyplaybutton play=”spotify:album:160j8UAuS7gZJtatnswJtW”]