Motorpsycho – Here Be Monsters

Heavy Metal Fruit (2010) en The Death Defying Unicorn (2012) van het Noorse Motorpsycho beschouw ik als afgemeten conceptplaten of rockopera’s. Het zijn voor mij hoogtepunten uit hun immense collectie, maar veel fans (‘psychonauten’) hebben zo hun eigen voorkeur(en). Still Life with Eggplant (2013) en Behind the Sun (2014) voelden vooral als een logische en op zich prima verzameling van restnummers, want deze noeste arbeiders produceren nogal veel. De gelimiteerde uitgave van The Motorpnakotic Fragments uit 2014 was zelfs een extra overschot aan kortere nummers die ze nergens anders op kwijt konden. Here Be Monsters is materiaal dat ook nog niet eerder verscheen op plaat. Het is een studiobewerking van een speciaal voor het honderdjarig bestaan van het Norwegian Museum of Science and Technology gecomponeerd stuk, uitgevoerd in november 2014 met toetsenist Ståle Storløkken, die eerder ook meewerkte aan The Death Defying Unicorn, maar voor deze studioversie geen tijd had. Vergeleken met de vorige reguliere albums is het nieuwe werk opvallend rustig. “Sleepwalking” is een kort piano-intro, op zichzelf niet heel bijzonder, maar wel een aardige opmaat naar het mooie “Lacuna / Sunrise”, dat voelt als een ‘mellow’ jaren zeventig psychpopnummer met een licht melancholisch timbre. Opvallend hoe lang dit nummer eigenlijk is en toch blijft boeien, met ook een fijn ingebedde gitaarsolo en prettige samenzang. Het behoudende maar sfeervolle “Running with Scissors” past daar perfect achter. Een fijn en licht uitgesponnen psych- of progpop intermezzo. Goede keuze om hier niet te zingen, want zo goed kunnen de heren dat eigenlijk ook niet. Hierna gaat mijn hart dan wel wat sneller kloppen van het stevige “I. M. S.” (Inner Mounting Shame), waarin het funky/jazzy drumspel van Kenneth Kapstad samen met Bent Sæther’s soepele baswerk de fijne opgefokte aanjager vormt voor het prangende gitaarwerk van ‘Snah’ als afmaker, afgetopt met fijne zanglijntjes. Ik hou erg van dit soort machtsvertoon van de heren, en dit soort stoner-/blues-/spacerock hoor ik maar al te graag live uitgevoerd (kans op 30 april in TivoliVredenburg, 2 mei in Doornroosje, en 3 mei in Vera). “Spin, Spin, Spin” is een cover van de versie van H.P. Lovecraft uit 1968, dat weer gebaseerd was op het nummer van Terry Callier. Het viel me in eerste instantie behoorlijk tegen, maar verdomd, inmiddels nestelt het zich in mijn hoofd. De zang is hier op het randje en ik geloof ook niet dat ze dit live zuiver kunnen brengen. Maar wat geeft het. Na het terugkerend piano-intermezzootje “Sleepwalking Again” is de lange afsluiter “Big Black Dog” een fijn opgebouwd monster dat nog wat weifelend begint maar fijn doortrekt vanaf 7:52 naar een lang uitgesponnen psychedelische trip met een licht Oosters smaakje. De ontspoorde gitaarklanken vormen een gaaf contrast met de loom voortstuwende drum-/bas-/orgelklanken. Het nummer, ook wel vergeleken met “The Wheel” (Timothy’s Monster), zorgt voor magistraal slot. Hoewel de rustige stukken wat meer draaibeurten nodig hadden om tot bloei te komen blijkt Here be Monsters uiteindelijk een prima aanvulling op het oeuvre, met een paar live-knallers in spe en bovendien productietechnisch dik in orde. Na ruim 26 jaar is er nog geen spoortje verval zichtbaar bij deze noeste Noormannen.

mij=Rune Grammofon

File: Motorpsycho – Here Be Monsters
File Under: Het kan niet op
File Social: [Facebook]

[spotifyplaybutton play=”spotify:album:5uFJVAgqq5hUvDf8JV816P”]