Omdat wij File Undertjes tot het brave soort popscribenten behoren en we niet tot diep in de nacht doorhalen (iets wat dankzij de Landal DJ-sets wél mogelijk is op Grasnapolsky, ook al is het officiële programma op Radio Kootwijk iedere avond keurig rond halfelf afgelopen), zijn we zondag weer vroeg van de partij.
Deze zondag trappen we af met Joep Beving, Een componist die tot de minimal music gerekend kan worden. Beving is een boomlange hobo in lange wollen kreukjas, met gleufhoed, ongekamd lang haar een imposante baard en een vriendelijk vollemaansgezicht. Ondanks ’s mans robuuste uitstraling wordt het dit weekeinde waarschijnlijk niet méér zen dan tijdens zijn optreden. Met zijn piano gesitueerd midden tussen het in lotushouding zittende publiek, dat dromerig met geloken of zelfs geheel gesloten ogen van zijn rustgevende klavierklanken geniet, vormt ieder geluid dat uit de catacomben van het zendgebouw afkomstig is een inbreuk op zijn serene set. Ook al wordt Beving met zijn minimal music tot het genre van de klassieke muziek gerekend, hij spreekt zelf van liever van “kleine composities”. Een van die composities draagt de naam van zijn dochtertje Lotus en is getiteld Sleeping Lotus. Maar vandaag zijn wij allemaal “sleeping Lotussen” voor de onoplettende waarnemer. Wie beter kijkt ziet dat we in stilte zitten te genieten van deze, niet alleen qua postuur, imposante componist.
Na Beving vormt de harde basdrum van het Waalse Dan San een (te) abrupte overgang. Hoewel de pianopartijen van Dan Sans Leticia Collet ontegenzeggelijk in het verlengde liggen van Bevings composities. En dat is jammer want hierdoor weten we het optreden niet helemaal op de juiste waarde te schatten. Daarom besluiten we de Zenderzaal voortijdig te verlaten. Oorspronkelijk met het plan Lili Grace van de Belgische zussen Dienne en Nelle Bogaerts te gaan bewonderen in Annex B, maar die blijkt bij aankomst al vol te zitten. De 3voor12-sessie van “tweede keus” Amber Arcades blijkt echter een schot in de roos te zijn. En aangenaam verrast door deze sessie besluiten we later die dag ook naar het optreden in de Annex B van deze meest gehypte band van dit weekeinde te gaan.
Na het Deense Blaue Blume, een intrigerende band met een hoogst irritante zanger (denk aan Blaudzun-on-helium), besluiten we dat het tijd wordt voor iets echt stevigs. En gelukkig is de Loods van Joost dit weekeinde het baken voor iedereen die de muziek eventjes al te verantwoord vindt worden. Stevig is het devies bij de mathcore-mannen van Mary Fields, al beginnen ze hun set nog met een a-capella gezongen versie van de door Moby tot dance- klassieker bewerkte traditional “Natural Blues”. Het a-capella-gedeelte duurt echter niet langer dan een enkel couplet, waarna een massieve gitaarmuur rond zanger Moss Lieveld opgetrokken wordt. Een gitaarmuur die even later weer even makkelijk afgebroken door een lullig trompet solootje. En zo blijft het niet alleen muzikaal, maar ook fysiek apenkooien met de heren van Mary Fields. Een band die even energiek is als ongrijpbaar.
Even later ontpopt het Noorse Atlanter zich op het Lange Golf-podium van de Zenderzaal misschien wel tot dè ultieme Grasnapolsky-band. Dit is Crosby Stills & Nash meets Alt-J. En zo koppelen de heren met schijnbaar achteloze vanzelfsprekendheid de songwiters-skills van deze ultieme hippie-iconen aan muziek van nu (hippie meet hipster zeg maar). Dit wordt een keuzestressmomentje. Met pijn in het hart verlaten wij dan ook de zenderzaal om in Annex B naar Amber Arcades te gaan kijken. Zij moeten de tijdens de 3voor12-sessie geschepte verwachtingen nu ook wel écht waar gaan maken. De band rondom de Utrechtse Annelotte de Graaf heeft echter een belangrijke troef, want stiekem is Amber Arcades geen band met één maar met maar liefst twee charismatische frontvrouwen, al doet de in een vorig leven van Houses bekende Ella van der Woude nog zo haar best zich te verstoppen achter haar keyboards en allerhande elektronica. Met haar tweede vocalen en spannende elektronische soundscapes weet ze het totaalgeluid van de band wél naar een hoger plan te tillen. En dat de band pril is, nog geen album uit heeft en hier en daar ook nog wel wat aan de podiumpresentatie gewerkt kan worden, mag de pret niet drukken. Dit is een band met potentie.
Potentie is een term die allang niet meer van toepassing is op Eefje de Visser die aansluitend op het Lange Golf-podium in de zenderzaal speelt. Zij heeft de belofte allang ingelost. Dit vermeende “Spinvismeisje” laat niets aan het toeval over. Zo werd haar nieuwe album voorafgaand aan dit weekeinde losgelaten op alle streaming-platforms zodat wij als publiek alle liedjes mee zouden kunnen zingen. Of op zijn minst toch zacht mee kunnen neuriën. Want Nachtlicht is een album met intrigerende teksten en op spannende elektronica gestoelde songs die ook live fier overeind blijven. Een fabelachtige lichtshow maakt het geheel af. Enig minpuntje is dat het geluid in de ruimte van de Zenderzaal soms niet helemaal goed uit de verf komt. En dat dat is jammer. Maar het is het enige smetje op een verder vlekkeloos optreden van misschien wel de meest stijlvolle Nederlandstalige zangeres van dit moment.
Omdat wij van File Under morgen al weer vroeg andere verplichtingen hebben. Moeten we de optredens van Canshaker Pi, Sekuoia en Sjamsoedin helaas laten schieten. Maar check voor meer leesvoer over Grasnapolsky gerust de blogs van concullega’s 3voor12 of Kicking The Habit. En ook het verslag van CJP, dat uitgebreid op het het randprogramma van Grasnapolsky ingaat, is zeer de moeite. En dat randprogramma is iets waar wij als muzieknerds nu eenmaal minder oog voor hebben…