Als u vaker recensies van mij gelezen heeft, dan weet u dat File Under-chef Storm en ik elkander al heel wat jaren kennen. Dat heeft zo zijn voordelen. Je komt namelijk nog eens ergens. Vooral omdat er toch iemand bier moet halen, als meneer de popfotograaf loopt uit te hangen bij het podium. Zo stond ik ineens bij een Shearwater-concert. Een band die ik toen nog niet kende, al had ik Jonathan Meiburg moeten kennen van Okkervil River. Shearwater begon als het project waar Meiburg en Will Sheff de nummers speelden waarvan ze vonden dat ze niet bij Okkervil River pasten. Sheff is doorgegaan met Okkervil River, Meiburg met Shearwater. Met Shearwater zoekt Meiburg de melodische kant van de muziek op en is hij niet bang om groots te klinken. Vaak groter dan de zalen waar hij speelt. En dat geldt helemaal voor Jet Plane and Oxbow, de nieuwe plaat van Shearwater. Een plaat, waar ik als kind van de jaren tachtig, even helemaal stil van werd, om vervolgens in gejuich uit te barsten. Groots en meeslepend, zoals de muziek van de mid jaren tachtig kon wezen, is Jet Plane and Oxbox. Vermeng de poppyness van A-ha met intensiteit en de melodische pracht van Talk Talk, waarbij de nummers geschreven zijn door Mike Scott. Geweldig! Geen band durft meer zo groot te denken. Een combinatie van goed rockwerk, op een degelijk wijze aangevuld door elektronica, maar afgemaakt op zijn Mark Hollis met marimba’s en dulcimers. Niemand durft meer zo groot te denken, maar ik ben blij dat Meiburg de uitdaging aangaat. Phil Collins is onlangs, op zijn 65ste in ere hersteld, dus dan zouden we de jaren tachtig kwalitatief goede New Wave Arena Rock, ook maar zo eens weer op de juiste merites kunnen gaan waarderen. Shearwater geeft alvast een uitstekend voorbeeld hoe het moet.
Shearwater speelt zaterdag 13 februari in Paradiso
mij=Sub Pop
File: Shearwater – Jet Plane and Oxbow
File Under: Grootst en meeslepend
[spotifyplaybutton play=”spotify:album:6C3nCWp1EnjUENpFv6AKYi”]