Het aantal revelaties buitelt over elkaar heen in Engeland. Een paar jaar geleden kregen we van de Britten te horen dat The Sleaford Mods de straatcultuur van The Audio Bullys en The Streets wist te koppelen aan het nihilisme van de jaren tachtig. We weten inmiddels dat het neo-liberalisme van mevrouw Thatcher nog veel meer heeft kapotgemaakt dan we destijds konden bevroeden. Het doemdenken, de punk en de wave zorgden ervoor dat we heel wat muzikale uitspattingen inkleurden met een gitzwart cynisme. Trendanalisten in Engeland gaan er na alle nieuwe crises zomaar vanuit dat muziek nog zwartgalliger en nog cynischer gaat worden en nog meer bitterheid in zich zal gaan dragen. Denk aan kruisingen tussen Mark E. Smiths The Fall en Ian Curtis’ Joy Division. Autobahn is een postpunkband uit Leeds, niet een van de meest florissante steden in het hedendaags Engeland en voegt er een vleugje vroege Killing Joke aan toe. Nee, dus, de heren van Autobahn leuken geen feestjes op met popperige meezingpotpourri-hits. En nee, de band is ook niet van plan om weg te zwijmelen in een zogenaamde neo-romantiek zoals White Lies dat doet. Tel gewoon alle frustraties op van mensen die de afgelopen tien jaar hun baan zijn kwijtgeraakt, hun huis hebben verloren, geen heil zien in de EU en dat kleine beetje spaargeld hebben zien verdampen en je krijgt een beetje in de gaten welk kwaad er achter het timbre van zanger Craig Johnson schuil gaat. Autobahn is pissed off. Dat belooft nog wat voor het referendum in Engeland in juni. Voor een keertje geef ik de Engelse pers gelijk; Autobahn is écht een nieuwe Joy Division en kan de weg bereiden voor een neowave-stroming die zijn weerga niet kent.
mij=Tough Love
File: Autobahn – Dissemble
File Under: Gitzware en bittere Joy Division-opvolger