Alsof het een voortzetting van Blouse is, de band waar Charlie Hilton twee platen mee opnam, zo klinkt de titeltrack en opener van Palana. Laten we het als een sympathieke buiging zien naar haar voormalige collega’s en de dreampop waar ze enige bekendheid mee kreeg. Want haar solodebuut klinkt toch echt anders. Weliswaar horen we hier maar twee uptempo nummers (“Let’s Go To A Party”, dat klinkt als een jaren tachtig discohit die door Belle & Sebastian door de mangel is gehaald) en de single “Pony” (met de bizarre regels ‘Get off my back / I’m not you’re pony’), maar Charlie Hilton laat horen vooral veel ideeën te hebben over arrangeren en studio-trickery. En dat is nou net wat deze plaat zo intrigerend maakt. Elk nummer klinkt bekend, elke zangmelodie heeft een fijne popfeel, maar door de aankleding beklijven de liedjes pas echt. Dat kunnen de vreemde blazers op ‘Snow’ en ‘The Young’ zijn, de cello op ‘Funny Anyway’, maar ook de manier waarop ze, wederom in ‘The Young’, bijna als een pastiche van chanteuse en Velvet Underground-zangeres Nico klinkt. Geen idee of het Charlie HIltons eigen ideeën zijn of die van producer Jacob Portrait (van Unknown Mortal Orchestra), maar ze maken de electropop op Palana meer dan een kruising tussen Nico en, pak ‘m beet, het betreurde Black Box Recorder.
mij=Captured Tracks
File: Charlie Hilton – Palana
File Under: Vindingrijke electro