Veelkunner Ty Segall zet al jaren in op meerdere paarden. Kansen spreiden noemen ze dat in Wie is de Mol? En vooral het gevaar van tunnelvisie vermijden. Segall die al eerder werkte met Thee Oh Sees en een van mijn persoonlijke revelaties van vorig jaar: The ZigZags, pakte de draad weer op met gitarist Charles Moothart en bassist Chad Ubovich om met een opvolger van het titelloze debuut te komen. Wie de band op Lowlands 2015 zag spelen die weet dat het trio uit San Francisco het midden houdt tussen Black Sabbath en Monster Magnet met Mudhoney als bindmiddel. Segall komt met instant hits op de proppen. Moddervette gitaarrock met een psychedelisch randje die de jaren zestig van de vorige eeuw doen herleven. Luister naar “Let It Live” en je snapt wat ik bedoel. De kracht van Fuzz is dat elke song, elk geluid en elke bijdrage vooral ontstaan is vanuit de kracht van het samenspelen. Elke jamsessie ontaardt in een bonte kakofonie van monstrueuze riffs en bezwerende vocalen en is zeker niet vooraf bedacht als inzet voor goedkoop effectbejag. De heren willen hun eigen onderbuik voelen trillen wanneer ze samenspelen. En dat hoor je vooral terug op II. Je kunt deze plaat niet afdoen als een lijzig stonerrockbandje. Daarvoor is Segall met teveel dingen bezig en daarvoor hoeft hij niet zo uitgesponnen te werk te gaan. II is vooral een roadtrip hoe drie vakbroeders elkaar in grootse psychedelische rock weten te vinden. Het pakt tot nu toe verrassend goed uit.
mij=In The Red
File: Fuzz – II
File Under: Psychedelische rock volgens Ty Segall