The Joy Formidable – Hitch

Ik ga graag naar bandjes kijken en ik zie er dan ook een hoop. Het meeste blijft, al dan niet terecht, marginaal. Maar soms heb je het geluk dat je een beginnend bandje ziet dat later doorbreekt en momenteel hoofdrolspeler is in de markt van festivalheadliners: Muse. Begonnen met zijn drieën, met heerlijk tegendraadse muziek, maar die met iedere plaat een groter geluid kregen, dat nodig was om de steeds grotere zalen te overtuigen. Ik zie Muse nog steeds graag, maar stiekem vond ik het wat rauwere geluid uit de begin tijd toch wat fijner. Waarom vertel ik dit? Omdat ik nu weer zo’n gevalletje aan de haak heb. Jong beginnend bandje, slechts drie man (m/v), blies me op het eerste optreden in Nederland, op Eurosonic, de Vindicat uit en maakte me fan voor het leven. Dacht ik. Maar The Joy Formidable, de band in kwestie, moet ook steeds groter denken, want ze spelen in steeds grotere zalen en festivals. En dat heeft invloed op het geluid. De vorige twee platen had het rauwe geluid van een jonge enthousiaste band en daar waar Muse nog steeds zo af en toe wat gekte in de muziek weet te krijgen, wordt The Joy Formidable steeds poppier. Meer toeters en bellen, een geliktere mix en alle rauwe randjes eraf gebraamd. De stem van frontvrouw Ritzy Bryan wat meer naar voren, haar gitaar wat meer naar achteren. De drums van Matthew Thomas, een krachtig wapen op de eerdere platen, hebben nog slechts een ondergeschikte rol. Her en der wordt een riffje hergebruikt (Radio of Lipps) en het aantal ballads neemt toe. Daarmee is Hitch geen slechte plaat, The Joy Formidable schrijft ook best aardige popdeuntjes, maar het unique selling point van de band is weg. Het gevoel overheerst dat er meer ingezeten had. Er is meer met het hoofd, dan met het hart gewerkt. De livereputatie van de band indachtig, zal het straks wel weer van het podium afknallen, maar ik denk dat ik iets meer naar achteren gaan staan. Daar heb ik bij Muse ook mijn plekje gevonden.

File: The Joy Formidable – Hitch
File Under: Steeds meer binnen de lijntjes kleuren…