Het zal, denk ik, zo’n toch zo’n vijfentwintig jaar geleden zijn dat ik Julian Sas zag spelen. Het desbetreffende bluesfestival is niet meer, de kroeg waar hij op de bar zijn gitaar liet scheuren ook niet meer, maar Julian Sas gaat gewoon door. Coming Home is zijn negende studioplaat, zijn laatste releases stamde uit 2012. Het trio muzikanten – gitaar (Sas) / bas (Tenny Tahamata) / drums (Rob Heijne) – heeft geslaagde uitbreiding gekregen door middel van een organist/pianist in de persoon van Roland Bakker (ex-Vengenance). Het maakt de bluesrock compleet, en waar platen vaak het livegeluid niet weten te benaderen lukt dat hier wel. Wat heet: het stoomt, het rockt zonder over de top te zijn. Sas’ gitaarspel is subliem, het maakt de luchtgitarist in mij los. Je hoort dat wijlen Rory Galaghar zijn grote voorbeeld is, maar ook fans van (ook wijlen) Stevie Ray Vaughan zullen deze plaat omarmen. De elf tracks op Coming Home zijn van eigen hand (of beter gezegd eigen band) en laten horen dat blues stevig kan zijn, maar ook de gevoelige kant kan weten te raken. Sas bezingt op deze schijf het thuiskomen na een reis: ‘Home is where the heart is – is what my daddy used to say; het travelled the whole world over before he came home and stayed’ (“Coming Home”). Gelukkig voor ons is hij het komende jaar veel in eigen land. Zeg ik vaak dat je een cd mooi na afloop van een optreden als herinnering mee kunt nemen. Nu adviseer ik niet te wachten, want mocht je niet gaan kijken dan is Coming Home als album zeer de moeite waard. De plaat die bijna een uur duurt verveelt geen minuut.
mij=Cavalier Recordings / Heartselling
File: Julian Sas – Coming Home
File Under: Nederlandse Blueslegende slaat weer toe
File Social: [Facebook]