Officieel is Human Performance hun derde plaat, maar onder de naam Parkay Quarts werden er ook al opnames de wereld ingeslingerd, debuteerden ze zelfs officieel met een cassette in 2011 en werd er nog wel eens een EP’tje uitgebracht. Kortom, Parquet Courts doet niet aan een strak opgebouwde, keurig ingelijste carrière. En op die manier weerspiegelt hun output hun muziek. Het titelnummer klinkt verrassend niet-verrassend: een goede hook, het refrein op de goeie plek en alleen de heftige echo op de zang maakt dat “Human Performance” anders is dan een poging om een stijlvast popliedje te schrijven. Verder gaat Parquet Courts in zekere zin gewoon verder waar ze op hun vorige plaat gebleven zijn: het verbinden van de erfenis van The Velvet Underground, The Fall, Television en die van Pavement (“Captive of the Sun”) en The Strokes met de jaren nu. Wat betekent dat de dertien nummers op Human Performance allemaal gekenmerkt worden door de lust tot experimenteren, hoekig en schots en scheef zijn en een typisch New Yorkse coolness proberen uit te stralen. Pleasen zit niet hun eigenwijze bloed, al zou een nummer als “Berlin Got Blurry” zomaar een fijne indie-hit kunnen worden. En sowieso: Human Performance is dan wel niet de Is This It? van 2016, maar misschien wel de fijnste plaat uit New York van dit jaar.
mij=Rough Trade
File: Parquet Courts – Human Performance
File Under: Jaarlijstjesvoer