Wimborne is een plaatsje in het Zuidwesten van Engeland in het graafschap Dorset, nabij het Lake District. Hoewel ik er nooit geweest ben stel ik me er weidse en soms ruige landschappen bij voor zoals de Engelse natuur nu eenmaal is. De 27-jarige singer-songwriter Roo Panes komt hier vandaan. In 2014 debuteerde hij met Little Giant wat door Q-Magazine werd omschreven als Britfolk met een hoop invloeden van de klassieke folk. Ik had het niet beter kunnen omschrijven. Op zijn tweede album Paperweights klinkt Panes’ stem mooi donker als die van Jonathan Jeremiah en weet hij tegelijkertijd met zijn liedjes soms de melancholische sfeer op te roepen die Nick Drake zijn songs ook meegaf. Omdat Panes geen noten kan lezen is improvisatie de motor waarop hij draait en gecombineerd met zijn voorliefde voor poëzie levert dit schilderachtige songs op. Net zoals de hoes van Paperweights wat een schilderij van het Lake District is door de ogen van zijn zus. De grilligheid en onvoorspelbaarheid in klimaat en natuur van het Lake District heeft Panes niet in zijn songs verwerkt. Helaas is het altijd windstil en kalm in zijn liedjes en blijven stormen, die de boel eens lekker overhoop gooien, achterwege. Hoe sfeervol de songs ook zijn, ze zijn ook best eentonig. Gelukkig brengen enkele strijkersarrangementen nog wat nuances aan in enkele liedjes wat het geheel niet helemáál een langdradige brij maakt. Het helpt echter niet genoeg om de tien liedjes van Paperweights boeiend te houden. Wat ik eigenlijk met veel woorden probeer duidelijk te maken is eigenlijk in één woord te zeggen: saai.
mij=CRC
File: Roo Panes – Paperweights
File Under: Kabbelend
File Facebook: [Roo Panes op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Roo Panes]