Een hele tijd geleden zag ik een televisieprogramma waarin Marco Borsato in het zonnetje werd gezet. Als verrassing hadden ze voor hem Paul Carrack, een van zijn favoriete zangers, uitgenodigd. Daar moest ik aan denken toen ik naar Sirens luisterde, het debuutalbum van de Australiër Ben Abraham. Niet alleen doet zijn stem me meer dan eens aan die van Carrack denken, zijn muziek roept ook hetzelfde gevoel bij me op als die van Paul Carrack. Het gevoel laat zich nog het beste omschrijven als verveling. Ben Abraham heeft net als Paul Carrack een prima stem maar het probleem is dat hij me er geen moment mee raakt. Te netjes, te gepolijst. De flauwe vergelijking dat de dertien liedjes op dit debuut dertien-in-een-dozijn zijn, gaat in dit geval wel op. Gladgestreken soft-pop die maar nergens spannend wil worden. Gotye heeft bij dit album een vinger in de pap gehad maar zo te horen was dat slechts een pink. Had hij een grotere rol gehad, dan had hij de liedjes met zijn verrassende arrangementen nog wat spannender kunnen maken. Ook het duet met Sara-‘I’m not gonna write you a lovesong’- Bareilles ontkomt niet aan zoetsappigheid en saaiheid. Ben Abraham bedient met Sirens ongetwijfeld vele mensen die het prima vinden dat muziek lekker aangenaam op de achtergrond klinkt en geen behoefte of zin hebben om iets meer uitgedaagd te worden. Ik word er echter niet warm of koud van.
mij=Secretly Canadian
File: Ben Abraham – Sirens
File Under: Voor de liefhebbers van Paul Carrack en Marco Borsato
File Facebook: [Ben Abraham op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Ben Abraham]