It’s Going Up Not Coming Doon is de solo-debuutplaat van Mimile (spreek uit: Mie-miel), het pseudoniem waarachter Emilie Blom van Assendelft schuilgaat. Voor Mimile, die bij het grote publiek vooral bekend is als bassiste van The Scene, was deze plaat vooral therapeutisch. Het hielp haar dealen met het noodgedwongen einde van The Scene. The Scene’s frontman Thé Lau was er (gelukkig voor haar) nog lang genoeg om haar van de nodige feedback te voorzien. Het levert een kleine intieme plaat op die eigenwijs genoeg is om te kunnen spreken van een eigen signatuur. Bij het beluisteren wordt duidelijk dat Mimile een écht jaren tachtig New Wave-meisje is. Weliswaar eentje met Nederlandse roots, want de verwantschap met een band als The Nits, Fay Lovsksy, maar ook met Nederpop-mastodonten als bijvoorbeeld het Goede Doel, is duidelijk hoorbaar. Ze verliest zich echter nergens in de pathos en het grote gebaar waar haar oude frontman het patent op leek te hebben. Wat misschien wel een minpuntje is, is dat ze op dit album voor het Engels kiest. En niet voor het in haar geval toch meer voor de hand liggende Nederlands. De keuze voor Engels geeft haar in ieder geval de mogelijkheid voor een opmerkelijke cover. Namelijk het van Lisa Hannigan bekende “Lille”. Een song waarbij ze zichzelf op accordeon begeleidt. Dat ze met die song het origineel overtreft zou echter te veel eer zijn. Al was het maar omdat Mimile nu eenmaal geen zangeres van het kaliber Hannigan is. Maar haar cover is allerminst verdienstelijk. Meer indruk maakt ze echter met het eigen “Waitingroom” dat het soort lekker voortzeurende gitaarriffje heeft waar U2’s The Edge het patent op lijkt te hebben maar ook “Dangerous” en het stoïcijns ritmische “Red Shoes” zijn erg fijne songs. Het is te hopen dat Mimile het niet bij dit ene album laat. En een volgend album mag ook best iets langer zijn.
mij=Coast to Coast
File: Mimile – It’s Going Up Not Comin’ Doon
File Under: Muzikale therapie
File Social: [Facebook] [Twitter] [Instagram]
File Video: [Elephant in the Room]