Darlingside – Birds Say

Het gebeurt me niet vaak dat ik zo lang moet zoeken om de juiste woorden te vinden voor een recensie. In het geval van Birds Say, de tweede plaat van het uit Massachusetts afkomstige Darlingside, wilde ik voor mijn vakantie het stukje af hebben maar de vakantie begon en ik had ik helemaal niets opgeschreven. En zo’n moeilijk album is het nu ook weer niet. Het viertal brengt vierstemmige akoestische indiefolk die soms aan Crosby, Stills & Nash doet denken, maar ook meer poppy kan klinken zoals Jackson Browne of zelfs Venice. De single “Go Back” is bijvoorbeeld zo’n lekker in het gehoor liggend liedje dat je zo meezingt, zelfs mijn elfjarige dochter die dit doorgaans supersaaie muziek vindt neuriede het laatst mee. “My Gal, My Guy” is ook een nummer dat zich zo in je hoofd nestelt. Maar aan het eind komt daar dan wel opeens een onverwacht mooi outtro. En dat gebeurt steeds op Birds Say. Telkens wanneer je denkt dat het een album is dat lekker wegluistert word je weer wakker geschud door een mooie muzikale wending of vragen de goede teksten je aandacht. Het derde nummer bijvoorbeeld heet “Harrison Ford” en is een muzikaal jazzy intermezzo dat je niet zou verwachten op een folkalbum. En wanneer het allemaal net iets te braaf dreigt te worden is daar opeens een melancholisch en wat grilliger prachtnummer als “Do You Ever Live?”. Misschien ben ík het wel die te moeilijk doet over dit album. Ik had er gewoon een tijdje voor nodig om door te hebben dat het veel intrigerender is dan dat het op het eerste gehoor lijkt. Birds Say is een album dat gemakkelijk saai zou kunnen worden maar dat nergens wordt door de fabelachtig mooie (vierstemmige) zang van de band en de goede composities die niet altijd volgens de gebaande paden gemaakt zijn en je aandacht vast blijven houden.

mij=More Doug Records

File: Darlingside – Birds Say
File Under: Verrassende folk
File Facebook: [Darlingside op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Darlingside]