Vijf jaar had Lisa Hannigan nodig voor At Swim, de opvolger van haar succesvolle tweede album Passenger. Niet dat het haar plan was om zo’n lange pauze in te lassen tussen beide albums. Maar een serieus writers-block speelde haar parten. Een writers-block dat ze dankzij de hulp van The Nationals Aaron Dessner — die ook de productie van het album voor zijn rekening nam — wist te overwinnen. At Swim is een donkere ingetogen plaat met een duidelijke “Nick Drake-feel”. Onder de productionele leiding van Dessner is het ook haar meest avontuurlijke plaat geworden. De folky arrangementen die de ruwe versies van de songs vaak nog hadden werden door Dessner rücktsichlos terzijde geschoven waarna hij in sommige songs de arrangementen volledig opnieuw opbouwde rond de stem van Hannigan. Geen onverstandige keuze als je bedenkt dat Lisa Hannigans warme, kristalheldere en licht hese stemgeluid haar voornaamste troef is. Dessners onorthodoxe werkwijze werkt daardoor wonderwel. In sommige song houdt Dessner het klein, zoals in heimwee-liedje “Ora” waarin Hannigans stem enkel begeleid wordt door piano, of in “Anahorish” een a-cappella gezongen traditioneel Iers gedicht met een fraaie tweede stem van Zoë Randell van de het Australische duo Luluc. Maar soms pakt Dessner ook flink uit. Zo wordt Lisa Hannigan in “We, The Drowned” bijvoorbeeld begeleidt door een koor van maar liefst vijftien (vijftien!) trombones. Prijsnummers op deze derde Hannigan-plaat zijn echter “Prayer For The Dying” het fluisterzacht gezongen “Snow” en de triphopperige slotsong “Barton”. Al behoren die songs zéker niet tot de uitschieters. Want Lisa Hannigan heeft met deze plaat een even ingetogen als fraai meesterwerk afgeleverd. Als een writers-block zo’n prachtig album oplevert dan wens ik Lisa Hannigan nog regelmatig zo’n periode van creatieve bloedarmoede toe.
mij=Ato Records
File: Lisa Hannigan – At Swim
File Under: Even ingetogen als fraai meesterwerk
File Social: [Facebook] [Twitter] [Instagram]