Nou we toch in de modus zijn van, ja het had zo anders moeten zijn, dan kan deze recensie er ook achteraan. Viola Beach. Een bandje waarvan de NME wel pas lust. Jengelende gitaartjes, riep iemand daar Johnny Marr? Slagoneske teksten, waardoor je anthems krijgt, waar de Engelse festivalweides, en daar zijn er wat van, pap van lusten. En niet alleen de Engelse festivalweides. Viola Beach had perfect gepast, ergens midden in de dag op een festival als Haldern Pop of zelfs een Into The Great Wide Open. Nog geen Oasis, maar ze hebben goed naar de platen van die band geluisterd. “Swings and Waterslides” is een korte samenvatting van de Engelse popmuziek in de laatste twintig jaar. U merkt dat ik overgestapt ben op de verleden tijd. Want Viola Beach zal daar nooit staan. Op 13 februari reden ze, in de buurt van Stockholm, van een brug af en kwam de hele band, inclusief de manager die reed, om het leven. De titelloze debuutplaat was al opgenomen en is een ode aan de britpop. De singles, voorgenoemde “Swings and Waterslides”, en “Boys that Sing” steken er bovenuit en de rest is voldoende om als debuutalbum te beklijven. Al zal het hier bij blijven. Coldplay coverde, op de Pyramid Stage, “Boys that Sing”, met de boodschap dat het leven ook maar vluchtig is. Een prachtig gebaar. Aan een band die barstte van het talent. Maar dat nooit meer zal tonen.
mij=Fuller Beans
File: Viola Beach – Viola Beach
File Under: De eerste, de laatste…