Michele Stodart, waar ken ik die ook alweer van? De dame met het donkere haar die me vanaf de hoes van haar tweede album Pieces met een zwaarmoedige blik aanstaart komt me vaag bekend voor. Zelf kwam ik er niet op maar Google vertelde me dat ze één van de vier van The Magic Numbers is. The Magic Numbers? Ja, dat bandje, bestaande uit broer en zus Stodart en broer en zus Gannon die in 2005 debuteerden met het gelijknamige album vol vrolijk stemmende sixties-achtige popliedjes waarvan “Forever Lost” de bekendste was. Eerlijk gezegd ben ik ze daarna een beetje uit het oog verloren, al hebben ze daarna nog vier albums gemaakt. Ook was het mij ontgaan dat Michele Stodart in 2012 al debuteerde met een solo-album. Pieces is haar tweede schijf en klinkt niet zo zonnig als de muziek van The Magic Numbers, het is net zo donker als haar blik op de hoes. De teksten zijn ook niet erg opbeurend en maken duidelijk dat Stodart treurt om een verloren liefde. Haar stem is niet overal even toonvast en weet me daardoor niet de hele speelduur bij de les te houden. Maar toch, dit is geen slecht album. Door de sobere instrumentatie en persoonlijke teksten is deze muziek minder geschikt voor in het daglicht maar meer geschikt voor de stille, late en donkere uren. “Just Anyone Won’t Do” is bijvoorbeeld zo’n prachtliedje waarbij het goed mijmeren is. Michele Stodart deelt haar persoonlijke en veelal sombere ‘pieces’ van haar ziel via negen liedjes met je die niet over de hele linie even sterk zijn maar die je in alle rust tot je moet nemen. En dan openbaart zich de schoonheid door de duisternis.
mij=One Little Indian
File: Michele Stodart – Pieces
File Under: Duistere kant
File Facebook: [Michele Stodart op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Michele Stodart]