The Jelly Jams vierde plaat alweer. We hebben het hier over Ty Tabor van King’s X, John Myung van Dream Theater en Rod Morgenstein van o.a. Winger. Alles op deze plaat ademt ervaring en vakmanschap, waarbij Profit een glansrijke kanshebber is om te wedijveren met de eerste twee platen van Stone Temple Pilots. Qua composities, harmonieleer en instrumentarium is deze cd volstrekt misplaatst op een progrock-label van Mascot. Profit is een poprockparel in wording met verwijzingen naar de grunge en zelfs naar de blues. Het lijkt alsof het trio al zijn azen heeft ingezet op een sober en ingetogen karakter. Alle verheffende bombast is overboord gekieperd alsof het maniertjes waren die oprecht componeren in de weg zouden kunnen staan. Het juk der hardrockclichés moest gewoon even uit de weg geruimd worden. Powerchords zijn prima, maar worden alleen opgepakt als bruggetje. The Jelly Jam heeft zich vooral geconcentreerd op pakkende songs; de ideale liedjes met een melancholieke inslag. Zodoende hoor je weliswaar heavy riffs, maar ook uitgekristalliseerde zanglijnen en structuurtjes met een hoog Placebo-gehalte. Het trio voorkomt gezapigheid. Op deze cd staat een collectie van twaalf songs met elk een volstrekt uniek karakter en een heldere productie. The Jelly Jam is een clubje van vakmensen dat precies snapt wat ik graag zou willen horen. Het is echt maatwerk, zonder ook maar een greintje aan overtrokken bombast of spielerei. Hadden King’s X, Dream Theater en Winger maar het inzicht van wat er vandaag de dag toe doet.
mij=Music Theories Recordings/Mascot
File: The Jelly Jam – Profit
File Under: Uitgekiend vakmanschap loont