We zijn een hoop gewend, bij Eurosonic Noorderslag, maar vandaag houdt iedereen toch angstvallig de weerberichten in de gaten. Het dreigt namelijk te gaan sneeuwen in Groningen. Regen kunnen we hebben, het regent ieder jaar wel eens als we door Groningen struinen, maar sneeuw zagen we nog niet vaak. De camera’s van fotograaf Storm kunnen er ook niet zo goed tegen. Het is echter geen reden om thuis te blijven. Want er zijn immers bandjes die bekeken moeten worden in de stad. En een mild winterbuitje weerhoudt ons er in ieder geval niet van om alvast naar het Groninger Forum te lopen.
Tekst: Gr.R. Foto’s: Storm
In het Forum trapt Albert af Ekenstam. De Zweed Ekenstam viel al op bij het inluisteren voor Eurosonic. Zijn naam gonst ook al door Groningen. Hij treedt diverse keren op in de stad. Ekenstam is een goede singer/songwriter in de traditionele zin des woord. Maar met twee gitaristen op het podium, weet hij ook hoe je moet rocken. Hij begint klein en instrumentaal, maar trekt halverwege de set het gas aardig open, waarmee het al aardig op post-rock gaat lijken. Het levert een leuke en afwisselende set op en een goede aftrap van de Eurosonic Donderdag. In Macedonië lijkt de tijd te hebben stil gestaan. Althans, bij Bernays Propaganda. Bernays Propaganda is een new wave bandje zoals new wave ooit bedoeld was. Alsof de jaren tachtig nooit voorbij zijn gegaan. Zangeres Kristina Gorovska is een intense podiumpersoonlijkheid en gebruikt het hele podium. Ze wordt ondersteund door een elektronicaman en een gitarist die sinds de jaren tachtig nooit meer naar een nieuwe plaat geluisterd heeft. Het klinkt allemaal wat oubollig, maar het is zeer vermakelijk. Mede door de absurde filmbeelden die op de achtergrond geprojecteerd worden.
Ondertussen sneeuwt het nog steeds niet in Groningen, maar is de miezelregen overgegaan in echte regen. Het maakt dat binnenkomen in locaties wat lastiger wordt, omdat iedereen toch in de zalen blijft hangen. Toch is er bij NEEV nog wel plek. NEEV is de eerste Portugese band die we zien. En NEEV zou zomaar de Portugese Jett Rebel kunnen wezen. Jong, zelfbewust en met een hoop talent gezegend. En hij weet zijn weg op meerdere instrumenten. NEEV heeft al een kneiter van een Spotify-hit op zijn naam (Breathe) en het zou mij niks verbazen als er meer hits bij komen, want het werk dat hij schrijft is behoorlijk catchy. NEEV is wat meer down to earth dan de voorgenoemde Jett Rebel en dat maakt het allemaal wat beter verdraagbaar. Een spiegel voor de millenials is hij en ze zouden een museum voor’m moeten oprichten.
Bij het Ward Thomas is het al net zo catchy, maar een ietwat beschaafder. Ward Thomas komt uit Engeland, maar als u gezegd had dat ze uit Nashville komen, dan hadden we het ook geloofd. Veel meer country gaat het niet meer worden vanavond. Het is alsof er twee! Ilse de Lange’s op het podium staan. De samenzang is geweldig, de begeleidingsband rockt beschaafd, alleen zijn de nummers, zoals het de echte country betaamd aal- en aalglad. Met het succes van de Common Linnets zou er ook voor Ward Thomas een grote markt kunnen zijn. Een deur verderop speelt Stray Dogg uit Belgrado. Er wordt ons een intense rootsy indierock show beloofd, alleen kom dat niet geheel van de grond. Sterker nog, het kabbelt maar voort en voort. De zanger kijkt er mooi gekweld bij, dat dan weer wel.
Omdat we deze avond toch wel iets willen zien dat echt beklijft sluiten we in de rij aan bij de nieuwe Belgische sensatie Warhaus. We hoeven gelukkig niet lang te wachten, want in de gestaag vallende regen, is het niet prettig, in Groningen. Warhaus is het project van Balthazar-zanger Maarten Devoldere. Met de debuutplaat We Fucked A Flame Into Being op zak is Warhaus druk aan het toeren. De band oogt en klinkt professioneel. Zo professioneel dat de show die opgevoerd wordt, bijna exact gelijk is aan de show die ondertekende zag in Gent, tijdens Vosdag, een maand of twee geleden. Er lijkt geen spontaniteit in te zitten. Het is een klein smetje op een verder vlekkeloos optreden, dat inderdaad beter blijft hangen dan datgene wat we hiervoor zagen.
En dat geldt ook voor Declan McKenna. Jong, brits, snotty. Hij heeft een band met piepjonge dames bij zich en brengt zijn Britpop per strekkende meter. U noemt een Britse band en het is er in terug te horen, met speciale vermeldingen voor Oasis en Pulp. Het is allemaal catchy en meezingbaar en mede doordat McKenna al jaren aan het touren is, uiterst professioneel voor zo’n jonge band. De nummers zijn nog niet allemaal even sterk, maar hier staat in ieder geval een belofte. In ieder geval voor Engeland, want Britpop doet het helaas in Nederland niet altijd even goed. Gaan we toch de grens over.
En dan de Viagra Boys. Uit Zweden. Het doel van Viagra Boys is om een punkband te zijn, die “can rely solely on repetitive drum patterns and driving bass lines without falling down the rabbit hole that is pretentious post-punk drool.” Vera is er benieuwd naar, want het is ramvol. En daar kunnen we kort in zijn, dat is niet gelukt. Viagra Boys speelt fijne repeterende postpunk, ondersteund met sax, maar al gedurende het optreden ontstaat de discussie of het niet allemaal teveel een gimmick is. De show, de muziek, de bandnaam, het is allemaal net iets te bedacht en op de lange duur ook wat eentonig. Toch is het, als je je los kunt maken van het gimmickgehalte een fijn optreden en is Viagra Boys in ieder geval een band waar je nog over blijft praten. Net zoals over Dead!. Dead!, uit Southampton is beslist niet dood, om er maar een cliché uit te spugen. De band is waarschijnlijk nog te jong om bier te mogen bestellen maar speelt een bijzonder levendig (pun intended) optreden. Jong, snel en wild. Britpop met een hele goede dosis punk en koortjes. Veel koortjes. Muziek waar je onmiddellijk blij van wordt, mede door de ontwapende houding van het band. Dit zou zomaar de nieuwe Oasis kan wezen. Ze hebben nog een wereld te winnen en zijn van plan dat te doen ook. Na een matig begin van de dag zijn het de Engelsen McKenna en Dead! die de dag toch een beetje redden.
Ondertussen is het gestopt met regenen in Groningen en komt de sneeuw met bakken uit de lucht. Vieze natte sneeuw en het is spekglad op straat. Dus snel nog maar even naar binnen geglipt bij De Etage voor Gli Sportivi, uit Venetië. Twee Italianen dus, in de inmiddels vrij klassieke bezetting van drums en gitaar. En hoe je het ook went of keert, daar kun je niet zo heel veel van maken dan standaard rock’n roll. Welke trucjes je ook uithaalt op het podium. Gli Sportivi geeft dus ook een optreden om je schouders bij op te halen, want dit zagen we vaker. Niet goed, niet slecht, gewoon nondescript. en met dit optreden worden maar wat mensen bij elkaar opgetrommeld om een taxi te nemen naar #pensionweedebee. Het sneeuwt nog steeds hard en het wordt alleen maar gladder. Het is geen weer om terug te lopen…