Het tweede weekend van 2017. Een klein golfje van paniek raast door muziekminnend Nederland. We moeten namelijk allemaal naar Groningen, voor de jaarlijkse hoogmis van de muziek, Eurosonic Noorderslag, het festival om muziekjaar 2017 eens goed af te trappen. Maar de NS dreigt roet in het eten te gooien, vanwege werkonderbrekingen. Her en der komen de verzoeken voor een lift al op de sociale media, maar gelukkig doet de NS toch wat ze moeten doen. Waardoor achter Zwolle het in een te kleine trein gezellig druk is en onderling de tips worden uitgewisseld over wat wel en wat niet te zien. De keuze is namelijk reuze en je mist meer dan dat je ziet, uiteindelijk.
Tekst: Gr.R. Foto’s: Storm
Zoals ieder jaar heeft Eurosonic een focusland en dit jaar is dat Portugal. Niet het eerste land waar je aan denkt, als het om pop- en rockmuziek gaat. En in ieder geval een land waar men wat apartere bandnamen heeft, zoals First Breath After Coma en We Bless This Mess. Ze zullen de komende dagen in dit verslag langs komen. Mocht u overigens dit jaar niet naar Eurosonic Noorderslag kunnen, dan ook niet getreurd: het aantal cameraploegen is exponentieel gestegen en op iedere zender in Europa is wel wat van het festival te zien. Zoals op Arte. Arte streamt alle concerten in Der AA-Kerk en zoals gewoonlijk is de programmering in Der AA-Kerk sterk. Jan Swerts opent er. Swerts maakt mooie epische postrock met een dikke folkinvloed. Grotendeels akoestisch en met strijkers. Der AA-Kerk, met zijn galmende akoestiek draagt goed bij aan het prachtige geluid. De opening is groots, maar Swerts weet de aandacht niet helemaal tot het eind vast te houden. Het is wel een fijne opener van de dag. Ook Albin Lee Meldau kan de aandacht niet vasthouden. Sterker nog, de aandacht verslapt al vrij snel. Meldau, uit Zweden, hij stond al op Nordic Delight, is een vrij conventionele singer/songwriter met een stem waar je van moet houden. Maar zijn nummers overstijgen nergens de singer/songwriters clichés en dan gaat het heel snel vervelen. Ook Newmoon, uit België, kleurt netjes binnen de lijntjes, maar doen dat wat harder dan Meldau. Fijne shoegaze, die nergens uit de toon valt, maar je wel even nodig hebt na zo’n optreden als dat van Meldau.
Bestaat er zoiets als teveel gitaristen in een band? Teksti-TV 666, fijne bandnaam overigens, vindt van niet. Dus staan er vijf! gitaristen op het podium bij deze Finnen. Het is alsof er een squadron straaljagers door Der AA-Theater dondert. Teksti-TV 666 begrijpt tevens hoe je fijne (hard)rock nummers schrijft en in het oeuvre komen de hooks en riffs per strekkende meter. Een band als Status Quo zou er jaloers op zijn. Alleen gooit Teksti-TV 666, had ik al gezegd dat het een fijne bandnaam is, het tempo wat hoger. De band zingt in het Fins en we brullen lekker mee. Niemand die het hoort want de razende gitaren overstemmen alles. Fijn bandje! Nee, dan is het bij minimalist Joep Beving en zijn upright piano een stuk rustiger. Wederom in Der AA-Kerk en ook Joep gebruik de galm van de kerk om zijn muziek te versterken. Beving is opzoek naar kippenvel, zowel bij ons als bij hemzelf. Dat vindt hij niet altijd, maar in de Reichiaanse afsluiter komt hij een heel eind.
Het mooie van Eurosonic is, dat je op plekken komt waar je zelden komt. Als het een kroeg is, waar een bandje in past, dan wordt het gebruikt als podium, voor Eurosonic. Zo ook, de Etage. Inderdaad een etage, met een laag podium. En op dat podium staat Giungla, Jungle in het Italiaans. Maar die zie je niet. Giungla, oftewel Emanuela Drei is een kleine Italiaanse, die ook op het podium niet boven het publiek uitkomt. Visueel dan, want muzikaal lukt haar dat best aardig. Giungla heeft haar eigen beats, mooie donkere elektronica, en speelt daar bijzonder adequaat gitaar over heen. Het is vooral de combinatie die het’m doet. Een beetje Grimesachtig, met een goede gitaartwist. Mario Batkovic valt wel op. Maar het podium van Der AA-Kerk is wat hoger dan dat van De Etage. Batkovic was al een van de ontdekkingen van Le Guess Who 2016, waar hij in een afgeladen Janskerk speelde. In Groningen is het minder druk. En waar het in Utrecht, mede door de akoestiek van de kerk bijzonder indrukwekkend klonk, lukt het Batkovic in Groningen niet om de akoestiek van de kerk voor zich te laten werken. De nummers zijn indrukwekkend, het accordeonspel Als vanouds, maar het kwartje wil dit keer niet vallen helaas. Toch is de basis hoog genoeg om van een prettig optreden te spreken. Maar het kan net iets fijner.
Geen gelul, Jethro eeeeh Wucan! Het Duitse Wucan heeft een plaat van Jethro Tull in de kast staan. En hoogst waarschijnlijk het hele oeuvre, inclusief het solowerk van Ian Anderson. Zangeres/fluitist Francis Tobolsky speelt nog net niet op één been. Maar voor de rest is het werk van Wucan rechtstreeks gejat van Jethro Tull. En dat is één nummer aardig, als je van Jethro Tull houdt, maar gaat vervolgens, door de totale ideeënloosheid snel vervelen. Nee, dan maar snel door naar SHAME. SHAME, uit London, speelt fijne grotestads punk, zoals de heren van Fat White Family dat ook kunnen. Niet u ouderwetse drie akkoorden en recht vooruit punk met hanekammen, maar een smerige rauwe gitaarrock met wat elektronica, uit de wijken van London waar je liever niet bent en waar men jou ook niet graag ziet. Muziek die stinkt, zoals muziek moet stinken. Lekkere chaos op het podium en een wat bollocksy attitude. SHAME is een puik bandje! Bij Palace Winter is het veel minder een chaos. Palace Winter, een Deens/Australische band is een fijne indierock band die tapt uit de vaatjes waar een War On Drugs ook uit tapt, kunstig handgemaakte indierock van een hoge kwaliteit. Mooie stemmen, een fijne combinatie van gitaar en elektronica. Palace Winter laat de muziek spreken. Dat houdt dat wat er op het podium gebeurt, niet zo heel spannend is, maar dat komt de muziek dus ten goede. Palace Winter is een uitstekende bands voor het eind van de middag op uw festival. Die verdienen een groter podium dan Huize Maas.
Net zoals Thundermother. Status Quo gaat stoppen, AC/DC ligt op zijn gat en Motörhead zal nooit meer spelen. Jammer, maar de nieuwe generatie staat te trappelen en de nieuwe generatie heet Thundermother en is goed! Degelijke, goudeerlijke hardrock, in het straatje van de voorgenoemde bands. Het is eerder gedaan, maar nog niet zo vaak zo fijn. Gitariste Filippa Nässil is vermoedelijke de beste gitarist van de avond en de hele band gaat als de brandweer. Danko Jones is fan van deze dames, dan weet u het wel. De band is erg professioneel en kent de rocktrucjes en –poses, maar al te goed. En dat is een klein smetje, want soms wil Thundermother, een internationale band met Zweden als thuisbasis, daarmee te graag. Wat niet nodig is, want de kwaliteit van de nummers is goed genoeg om het zonder trucjes te kunnen. Al is de gang naar de tap, al spelend, om er vervolgens uit te drinken, en door te spelen, wel weer een leuke.
Daar waar Teksti-TV 666, fijne bandnaam toch?, aan gitaristen geen gebrek heeft, hebben The Ills dat niet aan snaren. De bas heeft er vijf, de leadgitaar heeft er acht! Daarmee laten The Ills, uit Slowakije dat de postrock nog steeds niet dood is. Sterker nog, dat er zelfs nog wat rek in het genre zit, door er wat mathrock doorheen te mixen. Het is een fijne mix en de postrock van The Ills blijft daarmee tot het eind spannend en zorgt voor een fijne afsluiter van de avond. Een avond waarin nog geen Portugese band is langsgekomen. Maar die houdt u nog van ons te goed…