Mark Eitzel – Hey Mr. Ferryman

Er is een aantal muzikanten die in selecte kring een bepaalde cultstatus hebben opgebouwd. Mark Eitzel is zo iemand. Begonnen in 1982 als zanger van het al eveneens gelauwerde American Music Club en vanaf 1996 ook solo actief. Nu moet ik eerlijk zeggen dat de muziek van beiden aan mij voorbij gegaan is dus zo kan het gebeuren dat ik geheel blanco luister naar Eitzels elfde soloalbum. En dat valt mij niet mee. Eitzel lijkt het woord melancholie te hebben uitgevonden, zijn stem ís melancholie. In de eerste twee nummers is dat prachtig, vooral in opener “The Last Ten Years”, een nummer dat eigenlijk voor American Music Club bedoeld was. Maar naarmate het album vordert gaat zijn stem mij soms een beetje irriteren. Het melancholische maakt dan op sommige momenten plaats voor zeurderigheid. En zeurplaten zet ik meestal snel af. De reden dat ik dat niet gedaan heb is dat het album mooi geproduceerd is door Bernard Butler (ex-Suede) en zijn gitaarspel, dat je uit duizenden herkent, is een goede aanvulling op de liedjes. Sterke liedjes zijn er ook zeker. Zo’n song als “La Llorona” is gewoon goed en bij “In My Role as Professional Singer And Ham” geeft de titel al aan dat Eitzel een scherpe pen heeft als songwriter. Toch boeit het album als geheel mij maar matig. Als liefhebber van melodieuze en melancholische liedjes moet ik concluderen dat er voor mij betere spelers zijn in deze tak van sport. Voor alle grote bewonderaars van Mark Eitzel moet dit oordeel als vloeken in de kerk klinken maar het is zoals het is. Mark Eitzel heeft met Hey Mr. Ferryman niet mijn hart gestolen.

mij=Merge

File: Mark Eitzel – Hey Mr. Ferryman
File Under: Raakt niet mijn gevoelige snaar
File Facebook: [Mark Eitzel op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Mark Eitzel]