Erased Tapes
Tom Odell light? Ja en nee. Tekstueel is Douglas Dare net zo zwartgallig als Nick Cave en Hozier bij elkaar. Cynisch, duister en op sommige momenten zelfs pijnlijk sarcastisch. Muzikaal is het aandachtig luisteren geblazen. Dare vertelt en verhaalt op rustige toon en valt nergens aan te vallen op een ‘uplifting’ volksmennerij. De Londenaar hoeft niet zo nodig de popheld uit te hangen. Zijn hartzeer wil hij alleen maar laten rondzingen, da’s al genoeg therapeutische werking voor hem en stap één van zijn genezingsproces. En toch moet je er niet van opkijken als hij over een paar maanden opeens een hit scoort. Want, zelfs het meest gitzwarte intense verdriet kan zomaar een grote impact achterlaten op een poppubliek dat niet beter weet.
Aforger is zijn tweede album. Douglas Dare werkt nu nog gestaag aan zichzelf. Het levert prachtige albums op. Zodra hij toe is aan het grotere werk en zijn emotionele liedjes op een gunstige manier afstemt op volksvermaak, gaat de Engelsman oogsten. Er zijn nu nog teveel tranen die eruitgejankt moeten worden. Trauma’s verwerken doe je tenslotte in je eentje en niet ten overstaan van een groot publiek. In de tussentijd pik je wat pareltjes van orkestrale zielenroerselen op. Da’s al heel wat.
File: Douglas Dare – Aforger
File Under: Verwerkingsproces van een cynische Londenaar