De twintigste plaat? Jawel. Gary Hoey is een druk en populair baasje. In Amerika kennen ze hem al decennia lang. Hij steekt zijn voorliefde voor blues en alle rare subvormen niet onder stoelen of banken. Daarbij valt vooral zijn verering voor Johnny Winter op. Pas nu zet hij de man met “Steamroller” echt in het zonnetje. Hoey grijpt terug en borduurt voort op de blues van dertig jaar geleden. Hij analyseert de hipste genres van het moment en concludeert dat de basislijn van de blues in al zijn soorten en varianten verantwoordelijk is geweest voor een allesbepalend succes. Soms rauw, soms cynisch, soms vrolijk en soms zelfs zo meegaand als een gospel. Zelfs elementen uit Dick Dale’s surf-instrumentals ontbreken niet. Gary Hoey blijft lekker stationair doordraaien. En terwijl ik dat schrijf, zie ik opeens heel veel overeenkomsten tussen Hoey en ZZ Top.
mij=Provogue
File: Gary Hoey – Dust & Bones
File Under: Blues voor in de auto