Lang wachten kan zo nu en dan onverwachts fraai worden beloond. Daarmee duid ik niet op de langdurige recensieloze winterslaap waaruit ik heb besloten te ontwaken. Absoluut niet. Ik heb het namelijk over het hiaat van zeven jaar tussen het in 2010 verschenen solodebuut Without Why en de uitmuntende opvolger Stellular van de Britse Rose Elinor Dougall (die naam alleen al is vijf sterren waard). Niet dat ik vol verwachting de jaartjes heb zitten aftellen hoor, daarvoor ontbeerde dat alleraardigste debuut na haar vertrek uit retro-pop-trio The Pipettes de nodige impact. Hoe anders zal dat zijn met het wachten op haar derde album. Want Stellular is, zoals de titel doet vermoeden, een verrukkelijk stralende veelzijdige popplaat. Een tikkie retro, een scheutje romantiek, een flinke teug Blondie besprenkeld met wat ABBA-kruimels en dat alles gezongen met dat heerlijke Cockney à la Lilly Allen en Kate Nash. Een fijnere rentree dan deze had ik niet kunnen verzinnen.
mij=Vermillion Records
File: Rose Elinor Dougall – Stellular
File Under: Sterrenhemel