Icosahedron Music
Volgend jaar bestaat The Book of Talysien, Deep Purple’s tweede plaat vijftig jaar. Nu snappen heel wat muzikanten waaronder het Zweedse Opeth dat deze plaat een ‘blauwdruk’ is voor de progrock. Het onderscheidend vermogen zit ‘m in een muzikaal, klassiek geschoold verhaal. Wie snapt hoe je een volledige compositie aan de boven- en onderkant kunt uitbouwen rondom een ‘basso continuo’-lijn en je met een modern instrumentarium psychedelische, hardrock- en folkelementen kunt samenpakken, die snapt ruim drie eeuwen klassieke componeerdrift. Het Zweedse Gösta Berlings Saga heeft het bovenstaande steeds beter door. Zeker op deze vierde schijf. Het heeft alleen heel lang geduurd. Serophane is een optelsom van slide-gitaren in zweverige geluidslagen, elektronische krautrock-elementen en ouderwets pompeuze hardrock-exercities. Het levert spanningsbogen op die net zo makkelijk psychedelisch als middeleeuws of zelfs horroresque genoemd kunnen worden. Er was een tijd dat de documentaires van Bert Haanstra dezelfde soundtrack hadden als een Duitse crimi, een Italiaanse horror B-film of een New Yorkse hippie-arthouse-film. Met de kennis van nu zou alles onder het progrockgenre geschaard kunnen worden. Gösta Berlings Saga weet er wel raad mee. En dan nog wordt het gezelschap niet als goedkoop maar juist als spannend afgedaan.
File: Gösta Berlings Saga – Sersophane
File Under: Progrockpsychedelica to the max