Tekst:TheLeonKing
Het was goed toeven in Vegas aan de Zuid-Willemsvaart. Qua aankleding zag het er weer dik verzorgd uit. Het was duidelijk dat hier gefeest moest worden, laat daar geen twijfel over bestaan. Op tijd wist ik me van de speciaalbierbar los te koppelen om bij het kleinste, officiele podium van Paaspop getuige te zijn van mijn eerste bandje van de dag. Daar in de Thunder Alley dropte het Amsterdamse trio BARTEK hun zojuist verschenen eerste album met de treffende titel BARTEK. Aan het album vol heerlijke garagerock in de stijl van Together PANGEA (ook hoofdletters, toeval?) ben ik reeds verslingerd geraakt. Hun optreden op Paaspop was het nog niet helemaal. De vlam had er meer in gemogen, het was me te vlak en daardoor te eentonig. Terwijl ze met liedjes als ’22’, ‘Sunken Eyes’ en ‘Numb’ toch een behoorlijke klomp goud in handen hebben. Bij laatstgenoemde valt me de van Arcade Fire geleende zanglijn in positieve zin op.
De Jack Daniel’s tent was goed gevuld toen daar de aan een reunie-toer verwikkelde Bossche band Undeclinable Ambuscade het podium beklom. En terecht, want de zes heren zette een heerlijk strakke punkrockset neer. Geen nieuw werk, alleen maar oudjes en die vlogen er in als koek. Persoonlijk werd ik bijzonder vrolijk van de zangpartijen en de positieve energie die de band uitstraalde. Natuurlijk speelde ze hun hit ‘African Song’ en de pakkende cover van ‘The Sound Of Silence’ ontbrak ook niet. Dat de zang niet altijd even zuiver op de graat was en dat de originele gastzangeres tijdens het nummer ‘7 years’ nauwelijks hoorbaar maakte het feestje niet minder leuk. Later op de dag speelde ze ook nog een handvol liedjes in de Thunder Alley, waar het dak er helemaal af ging. Zeer tof, erg fijn Undeclinable weer eens gezien te hebben.
In de grotere tent Phoenix was het de beurt aan Suicidal Tendencies. Ondanks nieuw plaatwerk was het bij de Californische trashmetalshardcore band ook vooral een nostalgisch tripje, dat ze direct begonnen met klassieker ‘You Can’t Bring Me Down’ zegt genoeg. Zanger c.q. zenuwpees Mike Muir stuiterde nog altijd van links naar rechts en de bandana’s waren talrijk. Een degelijk optreden, heel niet slecht eigenlijk.
De Staat speelde als een dijk. Ze staken direct van wal met ‘Witch Doctor’, maar van de gebrukelijke giga-cirkelpit met zanger Torre als middelpunt kwam het niet. De Staat is retestrak en hebben hun sound sinds het debuut, dat nog een mooi huwelijk tussen Queens Of The Stone Age en dEUS was, behoorlijk verscherpt. De nadruk ligt steeds meer op het ritme, op het dansen. Daar kom je natuurlijk verder mee en ze deden het goed daar op het enorme hoofdpodium van Paaspop.
Doe Maar stond daar ook en daar had ik nog wel wat van willen zien, het blijft toch cultureel erfgoed. Maar helaas: de toegang werd geweigerd, de tent stond ram vol. Daarmee was ik ruim op tijd voor iets totaal anders, maar even zo van Nederlands fabrikaat: Textures. Ik ben geen metalhead, maar van deze wiskundige beukers was ik toch zeer gecharmeerd. Echt strak, heel goed optreden was dit.
En dan… She’s Got Balls…. ik ben eigenlijk wel klaar met al die tributebands van tegenwoordig. Deze vrouwelijke eerbetoon aan AC/DC was nou niet bepaald de afsluiter die deze behoorlijk zonnige dag verdiend had.
File: Paaspop 2017
File Under: Nostalgisch op paaseieren lopen