Jagjaguwar/Konkurrent
Tim Darcy is de frontman van Ought. De fans van deze postpunkers hoeven niet te schrikken, want Ought bestaat nog steeds. Darcy heeft echter meer noten op zijn zang, vandaar dat er nu een solo-album verschijnt. Ik heb wel even de tijd moeten nemen voor Saturday Night. Het is namelijk geen album waarover je na een draaibeurt je mening wel klaar hebt. De eerste song “Tall Glass Of Water” stuurt je de Lou Reed-richting op. En dan de Lou Reed uit de Velvettijd. I love it. Stiekem verlang ik naar een plaat vol van dit moois. Maar zo zit Darcy niet in elkaar. Het gaat in het aansluitende “Joan Pt 1, 2” al snel een andere kant op, Darcy lijkt wel in een kerk beland. Een beetje Joy Division, een beetje The Smiths, en dan weer door à la Lou Reed. De derde track past nog wel in Reed-lijn, maar in het vierde “Still Waking Up” lijkt Darcy plots mooi te willen gaan zingen. Maar hij is geen Frank Sinatra. Hierna gaat het ingetogen verder in een instrumentale track “First Final Days”. Om aansluitend al piepend en krakend sloom op te starten in de titeltrack. Zo kan ik wel doorgaan. Saturday Night is als een schetsboek waarbij de ruwe schetsen nog tekening moeten worden. De tekenaar vindt het echter prima zo. En oh ja, een fatsoenlijk hoesje om de plaat is ook al weer zoiets.
File: Tim Darcy – Saturday Night
File Under: Een onrustige stapavond
File Social: [Twitter] [Facebook]