Indica
The Franklin Electric komt uit het Canadese Montreal. Dat lijkt mij een aanbeveling omdat doorgaans bands uit Canada mij op de een of andere manier automatisch goed bevallen. Dat die vlieger toch niet altijd opgaat blijkt als ik naar Blue Ceilings luister, het tweede album van The Franklin Electric. Met de kwaliteit is eigenlijk weinig mis, de elf liedjes op dit album zijn goed in elkaar zittende emopopsongs. Zanger John Matte won er in Nashville zelfs in 2012 een compositiewedstrijd mee met zijn song “Old Piano”. Het liedje kwam op debuutalbum This Is How I Let You Down terecht dat goed ontvangen werd. Het tweede album trapt goed af met “I Know The Feeling” waarop meteen de emotionele stem van Matte opvalt die me aan de stem van Peter Liddle van Dry The River doet denken. Waar het Liddle wel lukt om me mee te slepen in zijn songs breekt het me bij Matte nog voor de helft van het album op. Dat komt doordat de songs vrijwel allemaal in het zelfde tempo en klankkleur doordreunen. Dat is niet bevorderlijk voor mijn aandacht en erger nog, ik ga me ergeren aan John Matte omdat hij maar in hetzelfde stramien voortdreint. Wanneer The Franklin Electric iets meer buiten de gebaande paden was getreden en de boel ook niet zo netjes hadden geproduceerd was Blue Ceilings wellicht een meeslepende en melancholische plaat geworden. Nu is het vooral een album voor op de achtergrond terwijl je met hele andere dingen bezig bent.
File: The Franklin Electric – Blue Ceilings
File Under: Muziek terwijl u……
File Facebook: [The Franklin Electric op Facebook]
File Twitter: [Tweets van The Franklin Electric]