Barp
Arme John Smith. De Britse singer-songwriter deelt zijn naam met vele anderen en maakt het soort toegankelijke singer-songwriter folkpop wat door heel veel muzikale collega’s tot een veel te grote vergaarbak is gemaakt. Zelfs zijn prima en lekker klinkende soulvolle hese stem helpt hem ook niet om het verschil te maken want die doet in de verte weer denken aan die van Ray LaMontagne. Het enige wat John Smith onderscheidt van de meute is zijn goede gitaarspel. Zijn fingerpicking-stijl is schatplichtig aan die van John Renbourn van de legendarische folkband Pentangle. Aan hem droeg Smith zijn alweer vijfde album Headlong op. In de eerste vijf liedjes klinkt John Smith zoals de zangers Passenger en Gavin James wiens gladgestreken folkpop je de hele dag door op de radio hoort. Maar daarna worden de nummers beter, de arrangementen een tikje spannender en wordt iets meer van de gebaande paden afgeweken. Even dreigt John Mayer de gitaarsolo in “Threshold” van Smith over te nemen maar dat is slechts een moment. “Possession” is mooi gearrangeerd, “Into The World” is een fijn, klein liedje en “Desire” een mooie soulballad waarin goed te horen is dat John Smith écht een goede zanger is. Wanneer John Smith zichzelf toestaat om iets minder gepolijst te klinken en wat meer rauwheid in zijn stem en muziek toestaat zou hij best eens een album kunnen maken dat opvalt en niet één van de velen in zijn genre is. Nu hij dit alleen op de tweede helft van het album heeft gedaan maakt dat Headlong helaas half geslaagd.
File: John Smith – Headlong
File Under: Op halve kracht
File Facebook: [John Smith op Facebook]
File Twitter: [Tweets van John Smith]