Hoor de wind waait door de bomen, hier in huis, zelfs, waait de wind. En dat terwijl het dak van Pension WeedeBee er nog gewoon opzit. Het stormt in het land. De storm schijnt Friederieke te heten. Maar we zijn in Groningen en daar hebben we het natuurlijk alleen maar over die jaarlijkse storm die hier in Stad waait, Eurosonic/Noorderslag. De aftrap van het jaarlijkse festivalseizoen. Zoals ieder jaar houden we ons goed vast en code rood of niet, File Under doet verslag van datgene dat u het komende jaar gaat zien op de diverse festivals.
Daar zou namelijk zomaar eens Pom Poko kunnen staan. Niet op het hoofdpodium, maar op het podium waar de bandjes spelen met een hoekje en een rafeltje. Want Pom Poko, uit Noorwegen, heeft dat. Fijne tegendraadse ritmes, waar je uitstekend op kunt dansen. Beetje punky, beetje arty, maar ook een beetje disco. De hyperactieve zangeres Ragnhild Fangel Jamtveit is de blikvanger van de band, maar het zou Pom Poko te kort doen als we zeggen dat het alleen om haar draait. Pom Poko is een uiterst fijn begin van de avond en van Eurosonic. Dan is de stap naar Dawn Brothers vervolgens een hele grote. Daar gebeurt wat minder op het podium. En ook voor het podium, want aan de grijze haren en de spijkerjasjes van het publiek is er te zien dat er iets rootserig op het podium staat. En dat staat er. Het Nederlandse Dawn Brothers is een degelijke rootsband, met fijne samenzang, maar kan niet beklijven. Daarvoor kleuren ze net teveel binnen de lijntjes en missen ze nog wat eigens. Net zoals Arcane Roots. Wat dan wel weer roots in de naam heeft, maar dat niet speelt. Arcane Roots is een Engels power trio in de beste Biffy Clyro tradities. Veel gitaargeweld, grote gebaren en een lichtshow met veel mist. De band mist net de hooks om echt te beklijven en ze lijken soms net wat teveel te willen. Maar desalniettemin is het best vermakelijk. Biertje erbij en lekker meeknikken.
Eurosonic is rennen van locatie naar locatie. Alles waar een bandje kan spelen, dat wordt gebruikt. Dat kan een smoezelige bovenzaal zijn voor vuig gitaarbandje, of een kerk voor de wat meer serenere muziek. Zoals de Lutherse Kerk. Daar speelt het Noorse Tuvaband. Tuvaband is de band van Tuva Hellum Marschhäuser en Simon Would. Mooie gedragen zang, viool en een bescheiden gitaar. Het past uitstekend in de Lutherse Kerk, waar het publiek aandachtig en stil luistert. Tuva is een bescheiden vrouw, die nog wat moeite lijkt te hebben, met de aandacht, maar dat zit een gloedvol optreden niet in de weg. Een vrouw die minder moeite met die aandacht heeft is Tuva Lodmark van Pale Honey. Ja, inderdaad. Zo kom je je leven lang geen Tuva tegen en zo spelen er achter elkaar twee Tuva’s op Eurosonic. Pale Honey uit Zweden is verder niet te vergelijken met Tuvaband. Al hadden ze best in een kerk kunnen spelen, want de poppy shoegaze van Pale Honey kan wel wat galm gebruiken. Op plaat klinkt het best aardig, maar Pale Honey heeft het live nog niet te pakken. Dan kabbelt het allemaal net iets teveel. Ze doen hun best, maar de band zal wellicht nog wat meer meters moeten maken. Of in de leer gaan bij hun Deense collega’s Velvet Volume. Degelijke rock, fijne hooks en de dames maken er een show van. Het is allemaal wat commerciëler dan collega’s als landgenoten Babe in Vain, maar het stoort niet. Velvet Volume is gemaakt voor de grotere podium en trachten je overtuigen met grote gebaren. En dat lukt aardig.
Een Eurosonicverslag is niet af zonder een klaagzang over de rijen. Maar dat er al rijen op de relatief rustige woensdag staan is nieuw. Maar de faam is zowel Dark Wave., met punt inderdaad en Sigrid vooruit gesneld. Bij Sigrid is dat wel begrijpelijk, want de BBC koos haar als “Sound of 2018”. File Under spoedt zich daarom maar Callum Beattie. Beattie is een jonge Schotse singer/songwriter en eentje van het betere soort. Goede nummers, leden van de Kaiser Chiefs en The Verve schreven mee, een energiek optreden en mooie verhalen over zijn vader als inspiratiebron. Ondanks zijn jonge leeftijd heeft Beattie al veel kilometers gemaakt en dat betaalt zich uit. Met zijn energie en charisma heeft Beattie nog wel een mooie toekomst voor zich. Dat is nog maar de vraag bij Tolstoys. Tolstoys, de band van Ela Tolstova is er een van tig in het, vooral Scandinavische dozijn. Tolstova had een Zweeds zuchtmeisje kunnen zijn maar komt uit Slowakije. Een podiumpersoonlijkheid is ze nog niet en ook muzikaal kabbelt het voort. Als het tempo omhoog gaat kijken we even op, maar daar blijft het helaas bij.
Wel uit Scandinavië komt Ice Age. Huh, denkt u wellicht, Ice Age? Die zagen we toch al vaker? Inderdaad, dit is de derde keer dat ze Eurosonic staan. En het is altijd pret met deze Denen. De eerste keer speelden een ultrakort setje vervelende punkpop en tijdens de tweede doortocht waren ze uitgegroeid tot een waar rockfenomeen en speelden ze een hele fijne set. Dit jaar heeft zanger Elias Bender Rønnenfelt besloten dat hij de nieuwe Nick Cave is. Alleen is hij dat niet en is de band een heel slap aftreksel van The Bad Seeds. Met toevoeging van sax en viool is het geluid wat voller, maar niet perse beter. De band moet maar eerst eens gaan uitzoeken wat ze nu echt willen. Daarna mogen ze wel een keertje terugkomen.
De obligate Nederland / wiet grap wordt gemaakt door IamJJ. Hij was nog nooit in Nederland geweest, maar had wel zijn kelder volgeblowd. Dank voor de info, maar daar schieten wij niets mee op. IamJJ had de pretsigaretten voor het optreden gelukkig wel laten liggen, want hij speelde een mooie gedreven show. Intelligente rock in de trant van een Dave Matthews, waar in Nederland helaas maar weinig animo voor is. En dat is jammer, want IamJJ verdient beslist meer dan een bijna lege Stadsschouwburg. Meteen naar de VS, daar lust men wel pap van dit soort muziek.
En met het bizarre Warmduscher sluiten we de avond af. Experimentele noise rock. In de band zitten onder andere leden van Fat White Family, dus dan weet u wel zo ongeveer waar de mosterd te halen. De kop is eraf, we trotseren de wind en hopen dat de rijen op de donderdag wat minder lang zijn.