Jason Heller schrijft over muziek in gerenommeerde media als Pitchfork en The New Yorker maar heeft behalve voor muziek ook heel veel passie voor Science Fiction romans. Vandaar dus Strange Stars, een boek waarin de invloed van het genre op de populaire muziek vanaf pak ‘m beet midden jaren zestig tot begin jaren tachtig uitgebreid wordt beschreven en geanalyseerd. Dat David Bowie de rode draad in zijn verhelderende en onderhoudend geschreven boek is mag geen verrassing zijn, maar het hoofdthema is de driehoeksverhouding die boeken (Michael Moorcock met name), films (2001 A Space Odyssee) en popmuziek vormen. Het ultieme hoogtepunt van deze synergie was natuurlijk de Ziggy Stardust-periode van David Bowie maar er worden ook minder platgetreden paden bewandeld die mij nog onbekend waren. Zo was het voor mij nieuw dat Pink Floyd live de soundtrack verzorgde van de maanlanding en ook de invloed van de BBC soundtracks voor series als Doctor Who is natuurlijk logisch maar de link had ik zelf nooit gelegd eerlijk gezegd. Ook de krautrock-scene mag niet onvermeld blijven natuurlijk maar dat ook op voor de dystopische teksten van postpunk bands. Het leuke aan dit boek voor mij is dat hoe verder je leest, des te meer ben je geneigd die oude platen maar ook die Sci-Fi boeken en films weer te checken. Ik begin maar weer eens met Arthur C. Clarke’s Childhood’s End, blijkbaar kan ik veel jaren zeventig muziek dan weer beter duiden. Leerzaam en vermakelijk.
Melville House
File: Jason Heller – Strange Stars: David Bowie, Pop Music, and the Decade Sci-Fi Exploded
File Under: Ground Control to Major Tom