Janne Schra – OK – File Under: New Music

Het hoeft niet meer zo nodig van Janne Schra. Na succes in binnen- en buitenland met band Room Eleven ging ze in 2010 solo verder. Eerst nog onder pseudoniem Schradinova maar vanaf 2013 onder haar eigen naam. Haar gelijknamige debuutalbum is mij nog steeds heel dierbaar en laat naar mijn mening Janne Schra op haar best horen: melancholisch en melodieus. Opvolger Ponzo uit 2015 was meer een popplaat. Daarna veranderde er veel bij Schra. De relatie met Torre Florim (De Staat) was over, ze reisde veel, verhuisde van Nijmegen naar Amsterdam en werd moeder van een dochter. En ze kwam er achter dat niet alles meer zo nodig hoeft te lukken om succesvol te zijn. Met dat idee werd het derde album OK gemaakt dat Schra zonder externe producer opnam en in eigen beheer uitbracht. Het album klinkt alsof er een last van haar schouders is gevallen. Janne Schra brengt alles wat ze op voorgaande albums gedaan heeft samen op OK. Van de jazz van Room Eleven (“Bluebird”, “Remember What It Feels Like”, “I Am That Bird”), de melancholische liedjes van Schradinova en haar debuutalbum (“Oceans”, “Sun”, “Paris Syndrome”, “Good God”) tot de wat meer poppy liedjes van Ponzo (“Lights”, “New Orleans”). En wat klinkt het allemaal mooi vol en warm. Met deze warme dagen zie ik de recensies al voor me waarin gezegd gaat worden dat OK een prima plaat is voor zomerse dagen. Dat is zeker zo maar OK is te goed om als achtergrondmuziek te fungeren. Janne Schra zingt prachtig en de liedjes zijn zodanig gearrangeerd dat je bij goed luisteren mooie details ontdekt. Met het loslaten van verwachtingen en druk ontstaat er ontspanning en onstaan er mooie dingen. Daar is OK een goed voorbeeld van. Janne Schra klinkt alsof ze helemaal zen is en dat levert een plaat op die aan alle kanten klopt. Het is goed zoals het is. Of zoals ze het zelf treffend samenvat: ‘Everything will be OK in the end, and if it’s not OK, it’s not the end’.