Zodra de diverse muzieksites, blogs en tijdschriften hun jaarlijstjes publiceren ben ik er als de kippen bij om ze door te spitten en zo te ontdekken wat ik misschien gemist heb. Wat ik zeker over het hoofd gezien had was Unsung Passage, het derde album van het voor mij onbekende The Dead Tongues. Achter deze naam gaat ene Ryan Gustafson schuil. Hij speelt gitaar in de tourband van Hiss Golden Messenger, debuteerde in 2012 met Desert en bracht in 2016 zijn tweede album Montana uit. Op de hoes van dat album staat Gustafson voor een houten huis in het bos, gitaar en banjo op de veranda. Het roept het beeld op van een loner en vrijgevochten type. Dat blijkt best te kloppen, hij woonde een tijdje in een verbouwde schoolbus met als doel heel Amerika te doorkruisen. Toen het geld voor de brandstof opraakte verkaste hij naar de bossen van Asheville waar hij nu in een camper woont. Dit is iemand die zich weinig aantrekt van de waan van de dag en zijn eigen plan trekt. De muziek op Unsung Passage klinkt weids en ruimtelijk. Alsof Gustafson mijmerend met banjo of gitaar op zijn veranda zit te zingen. Hij wordt begeleid door een band waarin akoestische instrumenten dominant zijn. Hier en daar klinkt een cello en zelfs een fluit wat sommige nummers een folktintje geeft. Ryan Gustafsons stem klinkt een beetje als die van Bob Dylan. Naar eigen zeggen zijn de tien rootsliedjes op Unsung Passage een weerslag van zijn vele omzwervingen en de verschillende indrukken die hij daar bij heeft opgedaan. Zo luistert het album ook voor mij. Elke keer ontdek ik weer wat meer en de plaat groeit per luisterbeurt en heeft een fijne en rustige flow. Unsung Passage van The Dead Tongues is een aangename ontdekking en was zeker in mijn jaarlijstje van 2018 gekomen als ik het album eerder gehoord had.
Psychic Hotline
File: The Dead Tongues – Unsung Passage
File Under: Songs from the road
File Facebook: [The Dead Tongues op Facebook]
File Twitter: [Tweets van The Dead Tongues]