Door een strakke, gedegen en minutieuze voorbereiding probeer ik niet-te-missen bands als het even kan niet te – eh – missen op festivals, al is dat bij Roadburn sowieso lastig met zoveel goed zwaar spul op de vierkante millimeter in het blokkenschema. Kom ik er achter dat ik een band onterecht heb doorgestreept vorig jaar. Jason Köhnen a.k.a. Bong-Ra was toch een breakcore pionier dacht ik, met van die puur neurotisch hakkende en stuiterende breakbeats. Een soort jungle op speed. Zoiets trek ik hooguit in de vorm van Igorrr. Toch had ik het kunnen weten, Köhnen was al eerder betrokken bij andere bands (Celestial Season, The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, The Mount Fuji Doomjazz Corporation) waarin hij zich ook met stonermetal, jazz en ambient bezighield. In 2018 sloeg hij een nieuwe weg in, hij was klaar met het breakcore-wereldje en wilde zwaardere, loggere en meer hypnotisch muziek maken. Terug naar zijn oude liefde, de doom. En dat bracht hij dus op Roadburn, hier een bewijs. Nu ben ik van nature geen doomfetisjist, maar zo af en toe (Bongrippper, Monolord, Ufomammut) kan ik daar wel goed in mee gaan. Antediluvian kan me wel bekoren dus. Geen breakcore, maar je nek breken in slow motion. Traditioneel ligt de wat saaie herhaling altijd wel op de loer met dit genre en verwacht hier ook geen inventieve akkoordenreeksen, maar het gaat om het effect. De vette productie draagt bij aan het fijne gevoel om in een zee van geluid te worden meegesleurd naar de diepe, donkere krochten van het bestaan. Harder, dieper, logger, zwaarder. Neem de overgang op 2:07 op “Amun (Hidden Chambers)” als voorbeeld. Nu effe niet nuilen, maar loom doorbeuken. Zoiets. In theorie zijn de herhalende bassen retesaai, maar doom is op z’n beste als het voelt als uitgestelde orgasmes. Neem ook de – eh – ejaculatie op 1:35 op “Oon (Precission of the Equinox)”. Daarnaast is het voorspel is ook best aangenaam, met een ambient-achtige wolk van pianoklanken, synths, keelklanken, grafkoortjes en op het eerste en laatste nummer een overstuurde sax als leeglopende ballon. Of neem het smakelijke drumwerk van Balázs Pándi rond 4:30 op “Oon (Precission of the Equinox)”. Alles bij elkaar bevat Antediluvian meer dan alleen die lome en vernietigend fuzzende bas dus, al is een dik half uur van dit soort gebeuk uiteindelijk ook wel voldoende. Op de plaat klinkt het in elk geval behoorlijk vet. Maar live? Geen idee. Verdorie.
Svart Lava
File: Bong-Ra – Antediluvian
File Under: Breek je nek in slowmotion.
File Social: [Facebook]