Local Natives, wie waren dat ook alweer? Ik moest het even opzoeken omdat ik vergeten was dat deze Amerikaanse band in 2009 het briljante debuut Gorilla Manor had uitgebracht. Een album met indierock vol spannende ritmes, onverwachte melodielijnen, hooks, tempowisselingen én meerstemmige zang. Dat de band in 2013 en 2016 album nummer twee en drie uitbrachten is me op de een of andere manier compleet ontgaan. Gelukkig is er nu, tien jaar na het debuut, album nummer vier, Violet Street. En meteen weet ik weer waarom ik Local Natives zo’n fijne band vond. In openingsnummer “Vogue” geeft Local Natives al haar speciale kenmerken prijs: mooie melodieën, meerstemmige zang maar nooit te lieflijk door experimentele sounds en wendingen. “When Am I Gonna Lose You” zou een gewone popsong kunnen zijn maar het wordt bijzonder doordat het schuurt door het gebruik van elektronica. En dat geldt eigenlijk voor alle tien liedjes op Violet Street. De baslijn op “Megaton Mile” is heerlijk, het nummer zelf ook, alweer met vreemde hooks en tempowisselingen, uitmondend in een geluidsbrij die vertraagt en naadloos overgaat in “Someday Now”. “Shy” doet zijn naam geen eer aan, het nummer zit zo vol dat je bijna overprikkeld zou raken. Maar gelukkig is daar dan weer een onweerstaanbaar refrein waardoor je weer even tot rust komt. “Gulf Shores” wordt geheel meerstemmig gezongen en heeft fijne tempowisselingen met synths. Violet Street is een gelaagd album dat wat van je vraagt als luisteraar. Maar Local Natives presteert het om het experiment te verenigen met melodie en harmonie. Het levert een spannend en heerlijk album op dat je steeds weer op wil zetten.
Loma Vista
File: Local Natives – Violet Street
File Under: Een beetje vreemd maar wel lekker
File Facebook: [Local Natives op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Local Natives]