“Is dit oud, papa?,” vraagt mijn zesjarige zoon als ik het debuut van Durand Jones & The Indications aan het draaien ben. “Nou, het is van nu, maar lijkt op muziek van vroeger. Dit is soul,” antwoord ik… Waar hij na een bevestiging dat hij dit wel mooi vindt, genadeloos van onderwerp verandert. Ik ben ondertussen aan het denken wat ik kwijt wil over zijn tweede album American Love Call. De eerste (Durand Jones & The Indications) was een sterk debuut dat vorig jaar in ons land, maar van origine al in 2016 verscheen. We zijn met American Love Call dus eigenlijk drie jaar verder. Opener “Morning In America” is een nummer dat gaat over hen die het beter hebben in Amerika. Het is helemaal raak: de tekst maar zeker ook de muziek en de stem van Durand Jones. De prachtige stem (met rauw randje) heeft op de plaat echter een concurrent in die van de drummer Aaron Frazer. Frazer heeft meer dan Jones een aandeel in het schrijven van de nummers. Op zich niet erg. Ook niet als hij de tweede stem in een nummer heeft, zoals in “Don’t You Know”. Maar hij krijgt teveel een rol, soms zelfs het hele nummer, en dan begint zijn falsetstem mij te irriteren. Bovendien is de sound van de opvolger van het wat rauwe debuut een stuk gladder. Ik kan hier niet heel enthousiast van worden. Het vuur lijkt langzaam de doven. Ik hoop dat Jones op het volgende album de leidende rol weer pakt, anders kan
hij wat mij betreft de belofte niet inlossen. En dat lijkt me niet nodig.
Dead Oceans
File: Durand Jones & The Indications – American Love Call
File Under: De voormanrol moet je wel pakken