Een van de leukste en meest verrassende nineties-hits is en blijft, wat mij betreft, “The Box” van Orbital. Een spookachtige trip met gesamplede klavecimbel, door de wonderlijke botsing van stijlelementen intrinsiek tijdloos. Wikipedia geeft (daarom) als genre wijselijk het generieke ‘electronica’. Misschien moet ik die benaming hier ook maar eens gebruiken voor Nickolas Mohanna. De man overstijgt op het bevreemdende Smoke eenvoudige etiketten. Ik kan zelf wel wat gaan verzinnen (organische ambient?), maar dat wordt toch al snel belachelijk, een recensentenspel. Laat ik het erop houden dat deze muzikale reis elektronisch gedacht is, en akoestisch uitgevoerd. Of toch omgekeerd? Daar ga ik alweer. Belangrijker dan het doopsel, is de magische klasse die er een half uur lang (of kort) vanaf spat. Mohanna is een echte kunstenaar, met de nadruk op echt. Hij werkt ‘normaal’ aan museumprojecten, installaties met beeld, geluid en gevoel. Het knappe blijkt: ook op een ‘simpel’ cd’tje blijft zijn verbeelding overeind. De plaat beweegt door de kamer. Mohanna is een museale en muzikale meester met ruimte, noem het een white box requiem (ga ik wederom). De Amerikaan leidt de luisteraar met vaste hand. Van stationspiano tot brute synth, van tragische viool naar desolate drumsolo. En, inderdaad, ook de klavecimbel ontbreekt niet.
Aago/Revlab
File: Nickolas Mohanna – Smoke
File Under: De as van schoonheid
File Audio: Bandcamp