Het optreden van de klassiek geschoolde A.A. Williams op Roadburn vorig jaar was ook gelijk haar eerste, als ik het goed heb. Sindsdien gaat het de goede kant op met haar carrière (zo was ze ook te zien in Nederland in het voorprogramma van The Sisters of Mercy en Cult of Luna). Wat wil je ook, met zo’n bijzonder fijne en karakteristieke stem en prachtige – tot krachtige – muziek. Wat te zoete melodieën voor mijn doen misschien, maar gedrenkt in een prachtige wolk van donkere melancholie en makkelijk gemengd met wat meer heavy postrock. Of post-klassiek, met een randje metal, denk ook aan Emma Ruth Rundle of Chelsea Wolfe. Ook wel aangeduid als death gospel, net zoals Louise Lemón, die ook op Roadburn heeft gestaan. Die combinatie van bloedmooi met een donker en scherp randje is bijzonder in elk geval. De gelijknamige EP van vorig jaar smaakte gewoon naar meer. Er kwam tussendoor een samenwerking met het Japanse postrockcollectief Mono, ze maakte o.a. een prachtige cover van Radioheads “Creep” vanuit haar huis in Londen tijdens de “Songs From Isolation”-sessies, en luister dan ook gelijk maar naar haar fantastische versie van “Jolene” van vorig jaar. Een verschrikkelijk nummer vind ik dat eigenlijk. Maar deze versie? Wow.
Nu is dan haar volledige album Forever Blue verschenen, dat aan alle verwachtingen voldoet en waarbij ze haar stijl verder heeft uitgewerkt en uitgediept. Enigszins verrassend is bijvoorbeeld het rustig startende “Fearless”, met Johannes Persson van Cult Of Luna op schreeuwzang, dat in de tweede helft wordt opgestuwd naar groteske proporties. Dat gaat dus prima samen. Hard en zacht.
Samengevat op haar bandcamp: ‘Forever Blue smoulders with uncoiling melodies and haunted atmospheres, shifting from serenity to explosive drama, often within the same song.’
Zo is dat. Prachtig album.
Bella Union
File: A.A. Williams – Forever Blue
File Under: Hard en zacht
File Social: [Twitter] [Facebook] [Instagram]