In een vorige review gaf ik al aan dat ik niet zo hou van die langzame, slome, lome muziek. Geen tempo, geen interesse. Het zuigt de energie weg. Toch zijn er altijd uitzonderingen die de regel bevestigen. Neem bands als Swans, Bongripper of Sunn O))), die nu ook niet zo snel spelen, maar die mij wel imponeren. Een echt goed potje bezwerende doom- of drone-metal is geen saaie herhaling van gitaarslagen. Het moet echt wat met je doen. Ik had in eerste instantie niet eens door dat Turtle Skull ook veel in dat langzame ritme blijft hangen en dat is dus een goed teken. Dit Australische vijftal speelt veel meer psych dan doom eigenlijk, waardoor ze uitkwamen op de term ‘flower doom’. Niet eens een gekke omschrijving. Hippiedoom kan ook. Of psychdoompop. Het is dus doorgaans langzaam voortbewegende psych, die je meeneemt in langgerekte songs. Soms wordt het wel degelijk afgepunt met grote slagen gitaarriffs, maar het geheel is vaak omhuld met een hypnotiserende wolk van effecten. Typisch iets om op weg te zweven, zonder dat je daar echt iets hallucinerends voor in hoeft te nemen. En dan hebben ze ook nog aardige zang, waardoor sommige nummers goed mee te zingen zijn. Neem “Rabbit” of “Why do you Ask” dat als poppy nummer prima voldoet en na vier minuten in een ongekende LSD-trip glijdt en daarna nog even afsluit met dik hakkende stonerriffs. Net een tikje anders is “Who Cares What You Think?”, dat voor een flink deel wordt gevuld met jammende psychedelische gitaren op een funky basloopje. Wat verslavend allemaal. Haal je echter de gitaren weg, dan hou je een ijle luchtspiegeling over, waardoor “Halcyon” een wat flauwe intermissie op het album vormt, maar vooruit. Kritisch nootje. “Apple Of Your Eye” is dan een test om te kijken hoe ver je het tempo dan nog echt kan laten zakken om het leuk te houden, maar het scheelt dat er nog flinke klodders fuzzende gitaren in worden gestopt. Iets meer tempo is dan toch net iets fijner aan het begin van het instrumentale “The Clock Strikes Forever”, dat als krautrock begint op een bedje van uitgesponnen synths, gevolgd door een potje jammend gitaarwerk om je vingers bij af te likken. Zo tegen de helft van het nummer gaat het tempo juist bewust omlaag en de euforie omhoog. Verrekte knap is dat als bands dat goed voor elkaar weten te krijgen. Het zou ook een dikke uitsmijter kunnen zijn bij een optreden van de band. Met trage en rake klappen de zaal uit geveegd worden, waarna het geluid nog even een aantal minuten door blijft suizen. Heerlijk.
Art as Catharsis
File: Turtle Skull – Monoliths
File Under: Lekker langzaam
File Social: [Facebook] [Instagram] [Twitter]