Mensen verbazen zich nog wel eens dat ik van harde muziek hou. Ik zie er ook niet uit als ruige metal-liefhebber. Grappig is dat als ze eenmaal aan het idee gewend zijn, het dan weer moeilijk te geloven is dat ik ook van softe muziek hou, neem neoklassieke pianomuziek bijvoorbeeld. Eigenlijk sta ik open voor veel dingen, zolang het maar wat met je doet. Zo neem ik ook wel eens een dosis dansbare en/of elektronische muziek (neem Kraftwerk of The Prodigy) en wil ik nog wel eens een dikke dansmix maken. Ja, dan raken mensen in verwarring. Wat wil ie nou? Nou, gewoon vermaakt worden. Working Men’s Club vind ik stiekem heel erg catchy. Bijna een guilty pleasure. Petje Pitamientje zou zeggen: “Stom hè, ik vind het gewoon lekker”, maar eigenlijk wil ik er ook geen excuus voor maken. De Britse band gooide hoge ogen op Eurosonic 2020 met hun dansbare en catchy synthrock, acid house of new wave disco, dat ook in de jaren tachtig gemaakt had kunnen zijn. Bands als New Order, Depeche Mode, Human League, LCD Soundsystem, Suicide, A Certain Ratio en Happy Mondays worden wel genoemd als referenties. Dan heb je een idee. Brein achter deze band is (nog erg jonge) Sydney Minsky-Sargeant, afkomstig uit Todmorden, vlakbij Manchester. Zelf noemt hij techno en house uit Detroit en Chicago als invloeden. En ook Kraftwerk. Achteraf vond hij dat het ook wel erg op Cabaret Voltaire leek. En er zit ook een randje post-punk aan, dat kun je horen aan de zang van Minsky-Sargeant (denk The Fall). Sterker nog, hij begon dit als een post-punkband, maar Minsky-Sargeant ontdekte de elektronica, o.a. door een optreden van Soulwax. Twee bandgenoten haakten af, maar bassist Liam Ogburn bleef, als ik het goed heb, en de band werd aangevuld met Mairead O’Connor (Moonlandingz) en Rob Graham (Drenge). Hij ziet de band dan ook niet als een post-punkband, maar toch schuurt het hier en daar nog lekker. Neem ook het lange “Angel” aan het einde van het album, waarin het geluid is verschoven naar een soort psychedelische shoegaze in plaats van die dansbare stuiterbeats in het begin van het album. Minsky-Sargeant bouwt dat soort elektronische nummers overigens graag op door het eerst met ritmes op te bouwen op zijn drumcomputer en dat levert briljant aanstekelijke (prijs)nummers op als “Valleys” en “John Cooper Clarke”. Als je dat soort lekkers kunt maken op die leeftijd, wat brengt de toekomst dan nog? Goed, dan vergeten we maar even “Outside”, dat een wat flauw en sloom psychedelisch synthesizer gedreven wolkje is en ook “Tomorrow” is ook wat sloom, maar als het tempo omhoog gaat, dan gaan de voeten vanzelf van de vloer. Check ook deze fijne Minksy Rock Megamix (live). En ja. Dat vind ik gewoon erg lekker.
Heavenly
File: Working Men’s Club – Working Men’s Club
File Under: Gewoon lekker
File Social: [Bandcamp] [Facebook] [Instagram] [Twitter]