Ik heb wel eens vaker geroepen dat typische metalbands mij ondertussen een beetje metaalmoeheid geven door een overdaad aan dubbele bassdrums, doorhakkende riffs en dat eeuwige boze-mannengebrul. Natuurlijk, een beetje testosteron is leuk, maar je mag het best wat meer weten te doseren. Je raakt in je leven misschien gewoon op dingen uitgekeken en je hoeft het er al helemaal niet mee eens te zijn. Progrockheld Steven Wilson had met zo’n soort uitspraak laatst een akkefietje door over Eddie van Halen in een interview te zeggen dat hij zijn eeuwige geshred maar niks vond. Hij bood daarover zijn excuses aan, het was ook niet zo netjes zo vlak na zijn overlijden, maar ergens snap ik wel wat hij bedoelde. Als het alleen maar een wedstrijdje technisch snelspelen wordt, hebben we het dan nog over goede muziek? De fans van Dream Theater zullen dit positief beantwoorden, denk ik. Je kunt er gewoon van houden. Prima. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik laatst ook ineens roest op mijn geliefde post-rock genre zag ontstaan. Het voelde ineens een standaard trucje. Best gek. Normaal eet ik er gulzig van. Ik was een Spotify playlist van Where Postrock Dwells aan het luisteren met daarop veel nieuwe platen van (voor mij) onbekende post-rockbands. Kwalitatief best okay, maar veel van hetzelfde. De meeste muziek in die lijst deed me verrassend weinig. In het verleden had ik dat incidenteel wel eens met een album of een band, zoals bij God is an Astronaut, toch ooit ook een van de aanjagers van mijn liefde voor het genre. Totdat de tweelingbroers in 2018 dus ineens met een radicaal andere plaat op de proppen kwamen. Epitaph uit 2018 was erg donker, het refereerde dan ook naar de dood van hun zevenjarige neefje, die noodlottig om het leven was gekomen. De nogal sombere plaat was doorspekt met onderhuidse spanning en onheilspellende synths, een lome soundtrack voor rouw en grief. Een heel ander geluid dus, en dat vond ik erg goed klinken. Ghost Tapes #10 (het negende studioalbum overigens) klinkt toch weer meer als standaard post-rock, met invloeden van stoner/sludge en psych. Veel optimistischer ook, alsof de lucht is geklaard. Met een extra portie energie, alsof de levenslust weer volledig terug is. Epitath was juist geweldig (anders) door die extra donkere laag, maar toch excelleert de band op Ghost Tapes #10. Het is regelmatig stevig doorscheurend en -schurend, met extra pakkende en/of bijtende riffs. Opvallend funky klinken de riffs op “Spectres” bijvoorbeeld, of neem het verslavende baslijntje zoals op het knallende “Fade”. Natuurlijk is er ook wat ruimte voor sfeer en melancholie, waarbij je kunt genieten van het lentezonnetje en mijmerend voor je uit kan staren, maar de band vermijdt het voorspelbare hard/zacht-concept van veel post-rockbands (met een standaard opbouw en crescendo). Neem het energieke “Adrift”, waarop ook wel rustpunten zijn te vinden. Het laatste “Luminous Waves” (met celliste Jo Quail) is dan wel een tikkeltje flauw en ook het Mogwai-achtige “Barren Tree” lijkt minder spectaculair dan de rest, maar verder heeft God Is An Astronaut een uitstekende en in het genre toonaangevende plaat afgeleverd. Net zoals die nieuwe Mogwai overigens, maar daarover later meer. Blijkbaar ben ik het genre dus nog niet echt zat, maar dat ligt er dus ook aan hoe dit soort klasse-bands het presenteren.
Napalm
File: God Is An Astronaut – Ghost Tapes #10
File Under: Toonaangevende post-rock
File Music: [Bandcamp]
File Social: [Facebook] [Instagram] [Twitter]