Er is muziek die het daglicht maar slecht kan verdragen. Niet dat het niet om aan te horen is, maar het gedijt veel beter in het donker wanneer het rustig is en er geen of weinig afleiding is. Somewhere, het tweede album van de band Sun June uit Austin, Texas beluisterde ik eerst op klaarlichte dag tijdens een wandeling. De tweede keer luisterde ik er ‘s avonds laat naar en het leek of ik toen veel meer hoorde dan de eerste keer. De elf liedjes zou je kunnen scharen onder indie dreampop. Zelf noemen ze het regret pop wat ik een nog mooiere omschrijving vind. De stem van zangeres Laura Colwell klinkt verlangend smachtend. Hier en daar doet deze me wat aan de stem van Feist denken. Tijdens mijn wandeling werd Somewhere al snel achtergrondmuziek maar ‘s avond thuis in het donker met mijn volle aandacht voor de muziek hoorde ik de mooie details in de arrangementen. Fijne gitaarlijntjes en subtiele tempowisselingen. En weer die mooie, gevoelige stem van Laura Colwell. Sun Junes debuutalbum Years uit 2018 ging over verlies, Somewhere gaat over liefde en hoe zich dat ontwikkelt. In die twee jaren tussen de albums werden Colwell en gitarist Stephen Salisbury een stel en dus putten de songs uit eigen ervaring. Het leverde elf heel fijne melancholische liedjes op die je eigenlijk niet moet luisteren maar moet ondergaan. Om na afloop een diepe, ontspannende zucht te slaken.
Run For Cover
File: Sun June – Somewhere
File Under: Smachtend verlangen
File Facebook: [Sun June op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Sun June]