Hoe ik het ook probeerde, het lukte me de laatste tijd maar niet om een album te vinden dat ik halverwege niet uitzette. Te veel van hetzelfde, niet boeiend of gewoon saai. Waarom het met het album van Janet Simpson dan wel lukte? Misschien omdat ze geen beginneling is. De uit Birmingham, Alabama afkomstige singer-songwriter startte haar muzikale carrière in de jaren negentig vanuit Atlanta als bandlid van Delicate Cutters, Teen Getaway, Wooden Wand en World War IV. Met singer-songwriter Will Stewart, ook uit Birmingham, vormde ze het duo Timber (check hun prachtige, bij vlagen aan Low denkende, album The Family uit 2018) en ze speelde mee op zijn solo-albums. Safe Distance is het eerste album dat ze onder haar eigen naam uitbrengt. En dat staat vol met goede songs. Simpson klinkt als een jonge Lucinda Williams in het countryrockende “Nashville Girls” , “Safe Distance”en “Reno”. “I’m Wrong” is een catchy song die in een wat meer pop-versie zo van The GoGo’s had kunnen zijn. “Slip” en “Ain’t Nobody Lookin'”zijn catchy pop/rocknummers zoals Tom Petty dat ook zo goed kon. “Double Lines” is dan weer wat mysterieuzer van toon en “Black Turns To Blue” en “Silverman” zijn goede ballads. En dan schrijft Janet Simpson ook nog eens goede teksten. In de twaalf liedjes op Safe Distance vluchten de personen weg voor hun demonen, relaties of andere problemen en komen tijdens deze reis, op ‘safe distance’, tot een inzicht. Na ruim twintig jaar muzikale ervaring onder de vleugels van anderen klinkt Janet Simpsons eigen debuut niet als een aarzelende start maar als een zelfverzekerd album voor liefhebbers van de betere americana met een lichtdonker randje.
Cornelius Chapel Records
File: Janet Simpson – Safe Distance
File Under: Not one of these Nashville girls
File Facebook: [Janet Simpson op Facebook]